تقویت رفتارها و فرآیندهای شناختی انسان، مدت‌هاست که مورد توجه محققان بوده است و روش درمانی موثر و محبوبی هم برای آن تعریف شده است. در واقع، برای کاهش تحریک پذیری قشر مغز و ایجاد اثرات تسهیل‌کننده یا بازدارنده بر انواع رفتارها، از روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال (tDCS) استفاده می‌شود. محبوبیت این روش درمانی، در دهه گذشته افزایش یافته و به عنوان ابزاری امیدوار کننده برای تعدیل مهارت‌های شناختی و حرکتی مطرح شده است. در این مقاله، قصد داریم به معرفی این روش درمانی تحریک الکتریکی مغز و کاربرد آن در زمینه‌های مختلف بپردازیم.
تحریک الکتریکی مغز یا Transcranial Electrical Stimulation (tES) یک روش غیرتهاجمی است که برای تحریک فعالیت‌های عصبی در مغز از جریان‌های الکتریکی ضعیف استفاده می‌کند. این روش شامل اعمال جریان الکتریکی مستقیم یا متناوب به پوست سر از طریق الکترودها است. tES به عنوان یک ابزار تحقیقاتی و درمانی در علوم اعصاب و روانشناسی استفاده می‌شود و به منظور بهبود عملکرد شناختی، کاهش علائم افسردگی، و درمان اختلالات عصبی مختلف مورد بررسی قرار گرفته است.
tES شامل چندین تکنیک مختلف است که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند. از جمله این تکنیک‌ها می‌توان به تحریک الکتریکی مستقیم مغز (tDCS)، تحریک الکتریکی متناوب مغز (tACS)، و تحریک الکتریکی تصادفی مغز (tRNS) اشاره کرد. هر یک از این روش‌ها با استفاده از جریان‌های الکتریکی با فرکانس‌ها و شدت‌های مختلف، تاثیرات متفاوتی بر فعالیت‌های عصبی دارند.
تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند نوروپلاستیسیتی (توانایی مغز برای تغییر و تطبیق) را تقویت کند و به خود تنظیمی مغز کمک کند. این ویژگی‌ها باعث شده‌اند که tES به عنوان یک روش امیدوارکننده در درمان اختلالات عصبی و روانی مورد توجه قرار گیرد.
جریان مستقیم ترانس کرانیال (tDCS) یک نوع تحریک الکتریکی مغز با شدت کم و به روش غیرتهاجمی است که توسط دستگاه قابل حمل کوچکی که معمولاً با باتری کار می‌کند، انجام می‌شود. از این روش درمانی، برای بهبود عملکردهای شناختی مانند حافظه، زبان و توجه، استفاده می‌شود. tDCS می‌تواند عملکرد شناختی را در افراد سالم که در سن سالخوردگی قرار دارند و یا بیماران مبتلا به اختلالات عصبی که معمولاً در سنین بالا به بیماری‌هایی از جمله آلزایمر ، زوال عقل فرونتوتمپورال و بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند، افزایش دهد. اگرچه اثربخشی بالینی tDCS هنوز نیازمند تایید دقیق آن با انجام مطالعات بالینی جامع و کنترل‌شده تصادفی است، اما نتایج آن برای مدیریت اختلالات شناختی مرتبط با اختلالات عصبی در سالمندان امیدوارکننده به نظر می‌رسد.
تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال یا به اختصار TDCS یک تکنیک تحریک قابل حمل و پوشیدنی مغز است که جریان الکتریکی کمی را به پوست سر منتقل می‌کند. در این روش یک جریان ثابت بین ۱ تا ۲ میلی‌آمپر معمولا به مغز اعمال می‌شود. tDCS با اعمال جریان مثبت (آنودال) یا منفی (کاتدال) از طریق الکترودها به یک ناحیه از مغز کار می‌کند.
tDCS یک تکنیک نورومدولاسیون است که تغییرات فوری و پایدار را در عملکرد مغز ایجاد می‌کند. موقعیت الکترودهای آند و کاتد روی سر برای تنظیم چگونگی جریان یا ولتاژ الکتریکی به مناطق خاص مغز استفاده می‌شود. جریان ارائه شده توسط tDCS به اندازه کافی قوی نیست که پتانسیل عمل در یک نورون را تحریک کند. در عوض، «آستانه فرعی» آن، الگوی نورون‌های فعال را تغییر می‌دهد. مغز را فعال در نظر بگیرید که در تلاش برای انجام یا یادگیری چیزی است و tDCS برای تقویت این فعالیت به صورت مداوم همراه مغز است. در سطح سلولی ۲، tDCS شلیک عصبی را تغییر می‌دهد و با تقویت انتقال سیناپسی بین نورون‌ها با افزایش انعطاف‌پذیری سیناپسی که به نوبه خود، پایه سلولی یادگیری است، عمل می‌کند.
روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم بین جمجمه‌ای (tDCS) بیشتر از آنچه که تصور کنیم، ریشه در تاریخ دارد. از 3000 سال قبل از میلاد، مصریان باستان از خواص الکتریکی گربه ماهی آگاه شدند. 300 تا 400 سال قبل از میلاد، افلاطون و ارسطو توانایی ماهی اژدر را در ایجاد اثرات درمانی آن با استفاده از تخلیه الکتریکی مشاهده و ثبت کردند. 43 سال بعد از میلاد، پزشک رومی، به نام اسکریبونیوس لارگوس، از ماهی اژدر برای درمان سردرد استفاده کرد. در قرن یازدهم، پزشک مسلمان ایرانی، ابن سیده، استفاده از ماهی اژدر را در درمان صرع پیشنهاد کرد و سپس فیلسوف ایرانی ابن سینا از آن به عنوان وسیله‌ای برای تسکین سردرد و درد مفاصل استفاده نمود. بعد از آن، این تحقیقات، توسط محققان مختلف ادامه یافت تا اینکه در سال 1773 جان هانتر، آناتومیست، مکانیسم تسکین درد و بی‌حسی ناشی از ماهی اژدر را مورد مطالعه و توضیح قرار داد.
در سال 1801 جووانی آلدینی، از دستگاه tDCS ساده، برای بهبود خلق و خوی فردی که احتمالاً از افسردگی ناشی از شیزوفرنی رنج می‌برد، استفاده کرد. در سال‌های 1940-1930 درمان تشنج الکتریکی (ECT) به سرعت محبوبیت پیدا کرد و tDCS را تحت‌الشعاع قرار داد. اما به دلیل عدم قطعیت نتایج، عدم درک اصول عملیاتی و طراحی آزمایشات ضعیف، علاقه محققان به tDCS کاهش یافت. تا اینکه 20 سال بعد، نقش این روش در درمان الکترو خواب و الکترو بیهوشی محبوبیت یافت. پس از آن، پیشرفت‌های خوبی در زمینه برق درمانی، تحریک الکتریکی مغز و تکنیک‌های جدید تصویربرداری به دست آمد.
تحریک الکتریکی مغز (tES) به عنوان یک روش درمانی و تحقیقاتی در علوم اعصاب و روانشناسی، تاریخچه‌ای طولانی و پیچیده دارد که به قرن نوزدهم میلادی بازمی‌گردد. اولین تلاش‌ها برای استفاده از جریان الکتریکی به منظور تاثیرگذاری بر مغز به دهه ۱۸۰۰ میلادی بازمی‌گردد، زمانی که دانشمندان و پزشکان شروع به آزمایش با جریان‌های الکتریکی برای درمان اختلالات عصبی کردند.
یکی از اولین پیشگامان در این زمینه، لوئیجی گالوانی، فیزیولوژیست ایتالیایی بود که در اواخر قرن هجدهم میلادی، تاثیرات جریان الکتریکی بر عضلات قورباغه را کشف کرد. این کشف به توسعه نظریه‌های اولیه در مورد الکتریسیته زیستی و تاثیرات آن بر سیستم عصبی منجر شد.
در اوایل قرن بیستم، ولادیمیر بختروف، عصب‌شناس روسی، از جریان‌های الکتریکی برای تحریک مغز بیماران مبتلا به اختلالات روانی استفاده کرد. این تلاش‌ها به تدریج به توسعه تکنیک‌های مدرن‌تر و دقیق‌تر تحریک الکتریکی مغز منجر شد.
در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی، تحقیقات بیشتری در زمینه تحریک الکتریکی مغز انجام شد و تکنیک‌های مختلفی مانند تحریک الکتریکی مستقیم مغز (tDCS) و تحریک الکتریکی متناوب مغز (tACS) توسعه یافتند. این تکنیک‌ها به تدریج به عنوان ابزارهای تحقیقاتی و درمانی مورد استفاده قرار گرفتند.
در دهه‌های اخیر، با پیشرفت‌های فناوری و افزایش دانش ما در مورد عملکرد مغز، tES به عنوان یک روش موثر و غیرتهاجمی برای درمان اختلالات عصبی و روانی مورد توجه قرار گرفته است. تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند نوروپلاستیسیتی را تقویت کند و به بهبود عملکرد شناختی و کاهش علائم اختلالات روانی کمک کند.
در روش جریان مستقیم ترانس کرانیال، جریان الکتریکی ضعیفی، از طریق قرار دادن دو الکترود به پوست سر برقرار می‌شود. به طور معمول، ۲ الکترودِ یک‌بار مصرف، روی سر قرار می‌گیرد و جریان کمی بین این الکترودها عبور داده می‌شود تا مغز را از طریق جمجمه تحریک کند. یک الکترود به عنوان الکترود هدف و دیگری به عنوان الکترود مرجع شناخته می‌شود. در برخی از دستگاه‌ها، الکترود مرجع در خارج سر، مثلاً روی بازو قرار می‌گیرد. در طول تحریک الکتریکی مغز ، جریان بین دو الکترود برقرار و از مغز عبور می‌کند تا مدار کامل شود. معمولاً از جریان با شدت کم ۱ تا ۲ میلی‌آمپر استفاده می‌شود که این جریان به طور مداوم برای حدود ۳۰ دقیقه به فرد اعمال می‌گردد.
در روش جریان مستقیم ترانس کرانیال، از جریان پیوسته استفاده می‌شود که در یک جهت از الکترود آند به سمت الکترود کاتد به صورت مستقیم، جریان دارد. مکان‌هایی که الکترودها در آن قرار می‌گیرند، باید مشخص و تعیین شود. قبل از اتصال الکترودها به پوست سر، آزمایشگر باید اطمینان حاصل کند که پوست فرد سالم است. از خمیر رسانا یا ژل EEG برای چسباندن الکترودها به پوست سر استفاده می‌شود که می‌توانند توزیع جریان را به طور موثری کنترل کنند. سپس، الکترودها با استفاده از سیم‌های متصل به پورت‌های آندی/کاتدی مربوطه به محرک متصل می‌شوند. هنگامی که الکترود روی ناحیه موردنظر قرار می‌گیرد، باید به خوبی محکم شود. پس از اتصال الکترودها، مدت زمان تحریک الکتریکی مغز، شدت جریان و زمان‌های افزایش یا کاهش آن باید برنامه‌ریزی شود.
همانطور که گفته شد، tDCS، تحریک الکتریکی مغز به روشی غیرتهاجمی است که امکان اعتدال برگشت‌پذیر فعالیت را در مناطق خاصی از مغز فراهم می‌کند. این ابزار ارزشمند، روابط مغزی-رفتاری در حوزه‌های مختلف شناختی، حرکتی، اجتماعی و عاطفی را بهبود می‌بخشد و مشخص شده است که در جمعیت‌های سالم، رفتارهایی از جمله: سرعت بخشیدن به یادگیری و افزایش عملکرد وظیفه را به طور موقت اصلاح می‌کند. به طورکلی، از این شیوه درمانی، در درمان افسردگی، اضطراب، علائم شناختی، گفتاری یا حرکتی مربوط به شرایطی مانند سکته مغزی ، مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس ، بیماری پارکینسون و سایر بیماری‌ها استفاده می‌شود.
یکی از برجسته ترین و مهم ترین مزایای این روش درمانی تأثیرگذاری آن است. این روش همچنین نیازی به بیهوشی نخواهد داشت که این ویژگی بسیار مفید است. علاوه بر آن در این روش درمانی جمجمه شکاف داده نمی شود.
این روش با جریان بسیار ضعیفی که داشته به راحتی بر روی کودکان و بزرگسالان قابل اجرا می شود. و به طور کلی عارضه ای جدی به همراه نخواهد داشت.
از نظر عملی، تجهیزاتی که در تحریک الکتریکی مغز به روش tDCS، مورد استفاده قرار می‌گیرند، قابلیت استفاده مجدد دارند و به نسبت ارزان هستند. همچنین، در صورت فرسودگی یا آسیب تجهیزات، به راحتی امکان جایگزین کردن آنها وجود دارد. این مزیت اقتصادی، به پتانسیل درمانی آن در علوم بالینی کمک می‌کند و انجام آن را برای محققان یا بیماران در خانه آسان می‌سازد. این راهکار درمانی می‌تواند در کنار درمان‌های دارویی و جهت بهبود عملکرد حرکتی و شناختی استفاده شود. کاربرد tDCS در اتحادیه اروپا، کانادا، برزیل، استرالیا و سنگاپور، در درمان انواع اختلالات عصبی-روانی تایید شده است. در این روش، تنها کسری از جریان به مغز می‌رسد، جریان از پوست، جمجمه و مایع مغزی نخاعی عبور می‌کند، اما، ویژگی‌های تحریک‌کننده مغز و انعطاف‌پذیری آن باعث می‌شود به سطح پایینی از تحریک جریان مستقیم حساس شود.
جالب است بدانید که جریان الکتریکی تزریق‌شده، به خودی خود پتانسیل عمل ایجاد نمی‌کند، اما فعالیت مداوم مغز را تعدیل می‌نماید و بر انتقال سیناپسی تأثیر می‌گذارد. پتانسیلِ ایجاد تغییرات پایدار در عملکرد مغز با tDCS، به ویژه پس از انجام جلسات مکررِ تحریک الکتریکی مغز، مشخص شده است که آزمایشات بالینی در درمان اختلالات روانپزشکی و عصبی موفق عمل کرده است. tDCS حتی در کاهش علائم افسردگی به طور موفقیت‌آمیز عمل کرده است. اگرچه این موضوع، هنوز نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. از طرف دیگر، برخی مطالعات نشان داده است که روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال، موجب کاهش توهمات در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌شود و تا حدی موجب بهبودی در افراد مبتلا به اوتیسم می‌گردد.
این روش درمانی مزیت‌های زیادی دارد که موجب شده از آن برای درمان انواع مختلفی از اختلالات و بیماری‌های روانی استفاده شود. مهم‌ترین مزیت درمان افسردگی با دستگاه TDCS این است که این روش ایمن است و تاکنون در بررسی‌های انجام شده هیچ عارضه جدی برای آن در نظر گرفته نشده است. با این حال قطعاً مهم‌ترین مزیت این روش، آسان بودن آن است. استفاده از این دستگاه روند درمان را تسریع می‌بخشد و می‌توان سریع‌تر به نتایج دلخواه رسید. اکثر افراد مبتلا به افسردگی که از این روش درمانی استفاده کرده‌اند، خیلی زود آثاری از بهبودی را نشان داده‌اند، خصوصاً اگر این روش با دیگر روشهای درمان افسردگی تکمیل شود.
همین یکی دیگر از مزیت‌های این تکنیک است، چرا که به راحتی می‌توان از آن به عنوان یک درمان مکمل در کنار دیگر روش‌ها استفاده کرد. در برخی از افراد، این روش نیاز به استفاده کردن از داروهای قوی ضدافسردگی را از بین برده و حتی در برخی موارد که این داروها موثر نبوده‌اند، دستگاه TDCS یک روش درمانی موثر جایگزین بوده است. این روش درمانی می‌تواند خلق‌وخوی بیماران را بهبود ببخشد و کیفیت زندگی آنها را بهتر کند.
به طور کلی می توان تحریک مغز را به منظور درمان موارد زیر موثر دانست:
تحریک الکتریکی مغز TDCS همچنین عملکرد شناختی را بسته به منطقه مورد تحریک افزایش می دهد. مثلاً می توان به عملکرد توانایی گفتاری و ریاضی، گستره توجه، حافظه و … اشاره نمود.
tDCS به طورکلی از نظر پروتکل‌ها و دوز الکتریکی انعطاف‌پذیر است. با این وجود، تصمیم‌گیری در مورد مؤثرترین طرح برای یک آزمایشِ مشخص، آسان نیست. این موضوع تا حدودی، به دلیل عدم وجود تحقیقات قابل مقایسه و تنوع زیاد پروتکل‌ها در روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال است. بنابراین، برای محققینی که به تازگی با tDCS آشنا شده‌اند، طراحی یک آزمایش ممکن است فرآیندی زمان‌بر باشد.
عوارض جانبی خفیف تحریک الکتریکی مغز با استفاده از tDCS، در طول مدت زمان تحریک، شامل: قرمزی پوست، خارش و احساس سوزش است که در افراد مختلف بسیار شایع است. اگرچه، این اثرات معمولاً به خوبی توسط بیمار تحمل می‌شوند و محدود به مدت زمان انجام جلسات هستند؛ اما، گزارش‌های موردی از القای دوره‌های شیدایی و هیپومانیک ناشی از tDCS در بیماران مبتلا به اختلالات خلقی مشاهده شده است. تاکنون، هیچ گزارشی از عوارض جانبی جدی، به عنوان مثال، بستری شدن در بیمارستان، تشنج، ایست قلبی و مرگ مرتبط با tDCS وجود نداشته است. مطالعات روی انسان نشان داد که tDCS سطح انولاز خون (نشانگر آسیب مغزی) را افزایش نمی‌دهد و به خوبی توسط بیماران تحمل می‌شود. بنابراین، در کل، به عنوان تکنیکی ایمن محسوب می‌شود.
خیلی از افراد از عوارض این روش درمانی می ترسند و برای همین از انجام آن خودداری می کنند. حال آن که این روش جریانی خفیف داشته و با بافت مغز تماس مستقیم نخواهد داشت. برای همین می توان آن را روشی غیرتهاجمی و بدون عارضه ای جدی به شمار آورد.
تنها عوارضی که ممکن است این روش با خود به همراه داشته باشد می توان به خارش در محل اتصال الکترود و نیز قرمزی پوست در این محل بعد از پشت سر گذاشتن چندین جلسه اشاره نمود. از دیگر عوارض احتمالی این روش می توان سردرد، سرگیجه و حالت تهوع را نام برد. البته با رعایت پروتکل های صحیح و جانب احتیاط به خوبی می توان از بروز این عوارض جلوگیری کرد.
نکات مراقبتی قابل ذکر در زمینه استفاده از TDCS
به صورت کلی درمان افسردگی با دستگاه TDCS یکی از ایمن‌ترین روشهای درمانی است و تاکنون عوارض جانبی جدی و خاصی برای آن در نظر گرفته نشده است. از آن جایی که میزان جریان الکتریکی وارد شده به مغز بسیار کم و محدود است، خطری افراد را تهدید نمی‌کند. با این حال هنوز هم در خصوص عوارض جانبی استفاده از این روش تحقیقات زیادی در حال انجام‌شدن است.
بیشترین عارضه جانبی مشاهده شده در استفاده از این روش، حساسیت پوست سر و قرمزی و خارش در ناحیه‌ای است که الکترودها در آنجا قرار می‌گیرند. البته برخی از افراد هم آثاری از سردرد، سرگیجه یا حتی حالت تهوع را داشته‌اند. با وجود ایمن بودن این روش، مهم است که چه کسی آن را انجام می‌دهد و میزان عوارض و تاثیرات منفی به صورت مستقیم به مهارت فرد انجام‌دهنده این تکنیک هم مربوط می‌شود؛ بنابراین حتماً باید درمان افسردگی با دستگاه TDCS توسط یک فرد متخصص و ماهر انجام شود تا خطری فرد را تهدید نکند و مشکلی به وجود نیاید.
پروتکل‌های اولیه تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال، نشان می‌دهد که الکترودهای آند و کاتد می‌توانند به ترتیب اثرات تحریکی یا مهاری را در قشر زیرین القا کنند. مطالعات نشان داده است که تأثیرات این روش، به پارامترهای دیگری مانند شدت جریان، مدت جلسه، وضعیت مغز و بسیاری موارد دیگر بستگی دارد. شدت جریان و مدت زمان برای تنظیم درجه تعدیل عصبی تولیدشده، مهم هستند. وضعیت بیمار، از جمله هرگونه درمان همزمان با tDCS، مهم تلقی می‌شود، زیرا اثرات tDCS بر روی مغز به وضعیت مغز بستگی دارد. برای مثال، مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که وقتی شکل‌پذیری سیناپسی آغاز می‌شود، تحریک همزمان انعطاف‌پذیری افزایش می‌یابد. شرایط بیمار نیز به دلایل مشابه دارای اهمیت است. به عنوان مثال، مصرف برخی از داروهای خاص، ممکن است بر نتایج tDCS تأثیر بگذارد.
تصمیمات کلیدی در مورد کاربرد tDCS عبارتند از: دوز تحریک که شامل موقعیت الکترود، جریان تحریک و مدت زمان است. وضعیت بیمار در طول تحریک از جمله استفاده از هرگونه مداخله حاد کمکی مانند درمان شناختی رفتاری و تجویز یا منع مصرف برخی داروها بسیار مهم است. دوز تحریک از این جهت اهمیت دارد که قطبیت و موقعیت الکترودها تعیین می‌کند که کدام مناطق مغز تحت تأثیر tDCS قرار می‌گیرند. به عنوان مثال، در درمان افسردگی، الکترود مثبت (آند) روی قشر جلوی پیشانی پشتی سمت چپ قرار می‌گیرد. با این حال، روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال به شیوه معمول و با استفاده از 2 الکترود می‌تواند مناطق اضافی مغز را بین الکترودها تحریک کند. tDCS با وضوح بالا از آرایه‌هایی از الکترودهای کوچکتر برای متمرکز کردن جریان به مناطق موردنظر مغز استفاده می‌کند.
در مورد درمان افسردگی با دستگاه TDCS چه می‌دانید؟ بدون شک در بین مشکلات و بیماری‌های مختلف روانشناسی، افسردگی یکی از رایج‌ترین اختلالاتی است که ممکن است برای هر فردی، در سن و موقعیتی ایجاد شود. شرایط مختلف و حوادث و اتفاقات تلخ می‌توانند همگی زمینه‌ساز بروز افسردگی شوند. حتی خود اختلال افسردگی هم چندین حالت مختلف را در بر می‌گیرد. به همین دلیل تمرکز زیادی روی شیوه‌های مختلف درمان این اختلال صورت گرفته و تکنیک‌های متفاوتی برای درمان استفاده می‌شود. یکی از شیوه‌های نوین درمانی، درمان افسردگی با دستگاه TDCS است. با کمک این روش می‌توان انواع مختلفی از اختلالات افسردگی را درمان کرد و معمولا نتایجی موثر و طولانی‌مدت با این تکنیک به دست می‌آید. در این مقاله از دکترتو بیشتر با این شیوه درمانی نوین و تخصصی و نحوه اثرگذاری آن آشنا می‌شویم. شما می‌توانید برای خلاصی از مشکلات روحی خود از روانپزشکان و روانشناسان دکترتو به صورت حضوری و آنلاین کمک بگیرید.
دستگاه TDCS در واقع مختصر شده عبارت دستگاه تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال است. این روش، یک تکنیک نورومدولاسیون غیرتهاجمی است که شامل تزریق جریان الکتریکی قابل تحمل به مغز می‌شود. بر اساس داده‌هایی که تاکنون به دست آمده، مشخص شده که احتمالاً این روش درمانی می‌تواند علائم اختلالات عصبی روانپزشکی را بهبود ببخشد. درمان افسردگی با دستگاه TDCS را هم می‌توان در خانه و هم در کلینیک‌های تخصصی انجام داد. با این روش درمانی می‌توان مشکلات مختلف ناشی از افسردگی از جمله بی‌خوابی، احساس غم و ناراحتی، احساس گناه، ناامیدی و عدم تمرکز یا سایر نشانه‌های مرتبط با اختلالات افسردگی را درمان کرد. درمان با این دستگاه می‌تواند به صورت موثری علائم افسردگی را بهتر کند و موجب افزایش سطح انرژی و بهبود خلق‌وخوی بیماران شود.
مطالعاتی که tDCS را برای درمان افسردگی بررسی کرده‌اند، به طور متوسط ۱۰ تا ۱۵ جلسه در مجموع انجام دادند و مدت زمان هر جلسه ۲۰ تا ۳۰ دقیقه بود. به هیچ عنوان نباید این جلسه‌ها بیشتر از نیم ساعت باشد، چرا که ممکن است یک سری عوارض منفی را برای بیماران به دنبال داشته باشد.
چندین مطالعه نشان داده‌اند که افسردگی اغلب با فعالیت نامتقارن جمعیت‌های عصبی در قشر جلوی مغز همراه است. در افرادی که انواع اختلالات افسردگی را داشته‌اند، معمولا در نیمکره سمت چپ و در قشر جلوی پیشانی، آنها، کاهش فعالیت عصبی مشاهده شده است.
tDCS می‌تواند این کمبود را با درمان آندال سمت چپ جبران کند؛ بنابراین در درمان افسردگی با دستگاه TDCS، تمرکز اصلی روی نیمکره سمت چپ است. جریان الکتریکی انتقال‌یافته به سر می‌تواند فعالیت این ناحیه از مغز را افزایش دهد و تنبلی و غم و سایر احساسات مربوط به آن را از بین ببرد. به نوعی می‌توان گفت که این روش درمانی یا این دستگاه می‌تواند نوعی ورزش برای مغز باشد و با تحریک سلول‌های این ناحیه، فعالیت آنها را بهبود ببخشد.
تنها در عرض چند جلسه، عملکرد شناختی با این تکنیک درمانی بهبود می‌یابد. تحقیقات اثرات ضدافسردگی این دستگاه را به‌طورکلی پس از ۲ تا ۳ هفته از درمان نشان می‌دهد. از tDCS می‌توان برای تکمیل سایر درمان‌های مرسوم افسردگی، مانند دارو درمانی یا روان درمانی هم استفاده کرد. در مطالعات مختلف ثابت شده که ترکیب این روش درمانی با داروهای ضد افسردگی مانند سرترالین، میزان موفقیت آمیز بودن درمان را چندین برابر می‌کند.
برای آمادگی جهت انجام درمان افسردگی با دستگاه TDCS، ابتدا یک نورولوژیست باید بیمار را معاینه کند و با تکنیک‌های تخصصی، از سر بیمار یک نقشه مغزی تهیه کند. درمانگر بر اساس این نقشه مغزی مشخص می‌کند که فرد دقیقاً چه نوع اختلالی دارد و درجه افسردگی او چقدر است؛ بنابراین می‌تواند متوجه شود که چند جلسه درمان و چه رویکردهایی برای درمان بیمار موردنظر مناسب است. در واقع نوروتراپیست براساس نقشه مغزی تهیه شده از مغز می‌تواند بخش‌های مختلف مغز و عملکرد آنها را بررسی کند. علاوه بر این، بیماران قبل از درمان با این دستگاه باید یک مشاوره اولیه را هم داشته باشند.
بعد از درمان افسردگی با دستگاه TDCS به مراقبت خاصی نیاز نیست. معمولا به‌محض برداشتن الکترودها خارش و قرمزی ناحیه موردنظر به سرعت برطرف می‌شود. با این حال شاید نیاز باشد برای کنترل سردرد یا سرگیجه با نظر پزشک از مسکن استفاده کرد. استراحت کردن بعد از درمان نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد.
استفاده از این دستگاه به صورت ویژه برای درمان طیف گسترده‌ای از اختلالات روانی است و به‌عنوان یک ابزار کاربردی در علم روانشناسی مدرن شناخته می‌شود. برخی از کاربردهای بالینی tDCS که در حال حاضر برای آنها بررسی می‌شود عبارت‌اند از:
tDCS همچنین برای برنامه‌های سلامتی غیرپزشکی، به عنوان مثال یادگیری سریع، تمرکز، آرامش، و مدیتیشن هم استفاده می‌شود. با این حال یکی از زمینه‌های استفاده از این دستگاه، درمان افسردگی با دستگاه TDCS است. انواع مختلف اختلالات افسردگی مانند افسردگی شدید، افسردگی بعد از زایمان، افسردگی دیس تایمیک و افسردگی ناشی از اختلال دوقطبی را درمان کرد. حتی در مواردی برای افرادی که افسردگی مالیخولیایی دارند یا کسانی که مبتلا به اختلال عاطفی فصلی هستند هم این روش درمانی می‌تواند موثر باشد.
درمان افسردگی با دستگاه TDCS برای افرادی که به انواع خفیف تا شدید افسردگی مبتلا هستند و درمان دارویی به تنهایی نمی‌تواند نتایج موثر سریع را ارائه دهد مناسب است. همچنین کسانی که به هر دلیلی امکان دارو درمانی ندارند، می‌توانند از این روش به عنوان یک درمان جایگزین ایمن استفاده کنند. درمان افسردگی با این دستگاه می‌تواند برای انواع اختلالات افسردگی با طیف‌های مختلف، مناسب و موثر باشد.
ممکن است این روش درمانی برای برخی از بیماران مبتلا به افسردگی شدید که روند درمان آنها پیچیده‌تر است گزینه مناسبی نباشد یا این که نتوان به تنهایی از آن برای درمان کامل بیماران استفاده کرد.
به طور کلی افراد زیر در زمینه استفاده از این روش درمانی با محدودیت رو به رو هستند:
شکل‌های متمایز دیگری از تحریک الکتریکی مغز به روش ترانس کرانیال با شدت کم نیز وجود دارد، مانند تحریک الکتریکی متناوب، پالسی یا تصادفی. با این حال، در حال حاضر تحقیقات بالینی با استفاده از جریان مستقیم یعنی tDCS که پیشرفته‌ترین شیوه درمانی است، توسط متخصصان مغز و اعصاب و یا روانپزشکان توانمند انجام می‌شود.
طی چندین دهه، مکانیسم‌ها و منطق tDCS مشخص شده است. عبور جریان مستقیم از طریق الکترودهایی که بر روی پوست سر قرار می‌گیرند، میدان الکتریکی ثابتی را در مغز ایجاد می‌کند که به نوبه خود قطبش پایداری را در غشای نورون‌ها ایجاد می‌کند. عملکردهای عصبی، از جمله پردازش اطلاعات و پلاستیسیته، به تغییرات در قطبش غشاء بسیار حساس هستند. با تأثیرگذاری بر فعالیت مداوم مغز و تسهیل تغییرات درازمدت، مسیر مشخصی برای tDCS جهت تأثیرگذاری بر شناخت و رفتار وجود خواهد داشت. افزایش و بازیابی نوروپلاستیسیتی در بیماران افسرده پس از یک دوره درمان 4 هفته‌ای tDCS مشخص شده است. با این وجود، تغییرات در عملکرد مغز، به دنبال روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال، با توجه به داده‌های بسیار زیاد از مدل‌های حیوانی و تصویربرداری بالینی یا فیزیولوژی عصبی، تعجب‌آور نیست.
دستگاه TDCS دستگاهی مربوط به نوروتراپی می باشد. نوروتراپی در واقع روشی درمانی از طریق عصب یا سلول های عصبی است. این وسیله این روزها برای درمان بیماری های مختلفی در بسیاری از کشورهای پیشرفته استفاده می شود.
این دستگاه حتی بر روی افراد سالم نیز قابل استفاده است و به کمک آن امکان درمان بسیاری از مشکلات جسمی- مغزی وجود دارد و حتی این روش را می توان انتخابی موثر در زمینه بهبود عملکرد مغز دانست. این دستگاه از باطری تغذیه می کند و جریان الکتریکی ثابت را به وسیله سیم ها به دو سنسور یا الکترود انتقال می دهد. این الکترودها درون پارچه ای اسفنجی مرطوب شده با محلول آب نمک قرار گرفته و از این رو به خوبی می توانند جریان الکتریکی را هدایت کنند.
هر ناحیه از مغز به لحاظ فیزیولوژیکی عملکرد و وظیفه خاص خود را دارد و بسته به نوع بیماری و نوع درمان مد نظر مشخص خواهد شد که این الکترودها در کجا قرار داده شوند.
این دستگاه حتی برای افراد سالم نیز به منظور افزایش توان عملکرد مغزی، تقویت حافظه و افزایش قدرت قابل استفاده است. علاوه بر آن برای کمک به بهبود و تسریع روند درمان بیماری های نظیر افسردگی، اضطراب، بی خوابی، سردردهای میگرنی و… نیز این دستگاه بسیار کارآمد می باشد. این دستگاه بسته به برنامه درمانی که انتخاب شده در زمان مقرر خود به طور خودکار خاموش خواهد شد و این موضوع را با آلارمی به اطلاع درمانگر می رساند. زمان استفاده از این دستگاه بین 10 تا 30 دقیقه می باشد و این زمان به نوع اختلال بستگی خواهد داشت.
به طور کلی نمی توان مشخص کرد که در زمان انجام تحریک الکتریکی مغز به روش TDCS ، در مغز چه اتفاقاتی می افتد. اما آزمایشات مختلفی که روی حیوانات و انسان ها انجام شده چیزهایی را در این زمینه نشان می دهند.
در واقع الکترودها از طریق آند به درون مغز راه پیدا می کنند و در نهایت الکتریسیته از طریق کاتد از مغز بیرون می رود. از این رو در زیر کاتد تحریک کننده، باری منفی در زمان تجمع الکترون ها برای ورود الکترودها به وجود می آید.
در این زمینه ابعاد الکترودهای تحریک کننده بسیار حائز اهمیت است. به عنوان نمونه یک الکترود کاتد در ابعاد کوچکتر قادر به انتقال بار کانونی تری به ناحیه مورد نظر در مغز است. در واقع زمان تجمع باری بیشتر در درب خروجی ناحیه ای از مغز که تحت تأثیر قرار داده شده از طریق تغییر اندازه الکترود کاتدی یا با تغییر اندازه یا محل الکترود آندی قابل تغییر اندازه یا کنترل می باشد.
به هر حال مغز بسیار پیچیده تر از آن است که بتوان به صورت روشن و واضح اتفاقات درون آن را شرح داد. به منظور عبور جریان الکتریکی از درون مغز در روش تحریک الکتریکی مغز، بر روی جمجمه الکترودهای مثبت و منفی قرار داده می شود. به طور کلی می توان موارد زیر را در زمینه دستیابی به تأثیر دلخواه موثر دانست:
به طور کلی درمانگر بسته به نوع بیماری فرد و بسته به شرایط، موارد زیر را تعیین خواهد نمود:
طبیعی است که برای اثرگذاری بیشتر این روش نیاز است که میزان جریان الکتریکی بالاتر برده شود. جریان از الکترود آنود یا قطبی منفی به الکترود کاتد یا قطب مثبت انتقال داده می شود.
یکی دیگر از عواملی که تأثیرگذاری این روش را دستخوش تغییر خواهد نمود شکل و اندازه الکترودهاست. این فاکتور را می توان بسیار مهم تر از شدت جریان دانست. میزان جریان عبوری از هر سانتی متر مربع برحسب چگالی یا تراکم جریان محاسبه می شود.
به طور معمول در هر سانتی متر مربع از تراکم 0.029 تا 0.08 میلی آمپر استفاده می شود. برای همین می توان شکل و اندازه الکترود را بسیار مهم و تعیین کننده دانست. در اکثر مطالعات از الکترودهای 25 تا 35 سانتی متر مربعی بهره گرفته می شود.
به منظور برقراری اتصالی مناسب میان دو الکترود و جمجمه، الکترودها با آب معمولی یا محلول NaCl یا کرم های مخصوص خیس و مرطوب خواهند شد. البته در این بین برخی از الکترودها نیازی به مواد اضافی برای اتصال نخواهند داشت.
اندازه به کار رفته و اصول فنی TDCS باعث شده که زیاد نتوان روی دقت مکانی آن حساب باز کرد. اما در حد قشر حرکتی راست یا چپ یا قشر پره فرونتال راست یا چپ دارای تأثیرگذاری منطقه ای است. طی تحقیقات صورت گرفته الکترود آند سبب افزایش فعالیت نواحی سطحی قشر مغز شده و الکترود کاتد آن را کاهش خواهند داد. به نوعی در استفاده از TDCS در قشر مغز ناحیه ای تحریک شده و ناحیه ای دیگر مهار می گردد.
هر چه طول دوره جریان یا شدت جریان بیشتر شود در TDCS می توان نتایج بیشتری را مشاهده نمود. اما به دلیل گسترش دامنه نواحی تحت تأثیر در اثر افزایش شدت جریان و تحریک نورون های لایه های زیرین و نیز ایجاد اثرات غیرقابل کنترل و ارزیابی به طور معمول به منظور تأثیرگذاری بیشتر افزایش طول دوره اتفاق می افتد.
تحریک الکتریکی مغز به صورت زیر انجام می شود:
پزشکان به طور معمول در این روش برای جلوگیری از ایجاد اختلال هنگام اجرای آن موارد زیر را در نظر خواهند داشت:
به طور کلی تحریک پذیری الکتریکی در مغز به سه شکل اتفاق می افتد:
در تحریک پذیری مثبت (anodal) تحریک پذیری عصبی درست در نقطه ای که مورد نظر ماست بیشتر می شود. حال آن که در تحریک منفی (cathedral) این کار به صورت عکس اتفاق خواهد افتاد. در سومین حالت برای افراد گروه کنترل قابل مطالعه است. در واقع در این روش تحریکی کوتاه صورت گرفته و سپس متوقف خواهد شد.
در این روش به خوبی می توان به تغییراتی که در قشر مغز صورت گرفته دست پیدا کرد. مدت تحریک و شدت تحریک دو عامل تعیین کننده مدت زمان این تغییرات هستند. به طور کلی این روش به درمان اختلالات بسیاری کمک خواهد نمود.
تحریک الکتریکی مغز (tES) شامل چندین تکنیک مختلف است که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند. این تکنیک‌ها عبارتند از:
تحریک الکتریکی مغز (tES) به عنوان یک روش غیرتهاجمی و موثر در درمان و تحقیق در زمینه‌های مختلف علوم اعصاب و روانشناسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برخی از کاربردهای اصلی tES عبارتند از:
تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند به بهبود عملکرد شناختی در افراد سالم و بیماران مبتلا به اختلالات شناختی کمک کند. این روش می‌تواند حافظه، توجه، و توانایی‌های اجرایی را تقویت کند. همچنین، tES به عنوان یک روش مکمل در درمان افسردگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند به کاهش علائم افسردگی و بهبود حالت روحی بیماران کمک کند.
علاوه بر این، tES می‌تواند به کاهش علائم اختلالات اضطرابی مانند اضطراب عمومی، اضطراب اجتماعی، و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) کمک کند. همچنین، tES به عنوان یک روش درمانی در اختلالات عصبی مانند پارکینسون، سکته مغزی، و صرع مورد استفاده قرار می‌گیرد. این روش می‌تواند به بهبود عملکرد حرکتی و کاهش علائم این اختلالات کمک کند.
برخی تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند به بهبود عملکرد ورزشی و افزایش توانایی‌های فیزیکی کمک کند. همچنین، tES به عنوان یک ابزار تحقیقاتی در مطالعات علوم اعصاب و روانشناسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این روش می‌تواند به محققان کمک کند تا تاثیرات مختلف تحریک الکتریکی بر مغز و عملکردهای شناختی را بررسی کنند.
یک جلسه درمانی با تحریک الکتریکی مغز (tES) معمولاً شامل مراحل زیر است:
تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند به بهبود عملکرد شناختی در افراد سالم و بیماران مبتلا به اختلالات شناختی کمک کند. این روش می‌تواند حافظه، توجه، و توانایی‌های اجرایی را تقویت کند. همچنین، tES به عنوان یک روش مکمل در درمان افسردگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تحقیقات نشان داده‌اند که tES می‌تواند به کاهش علائم افسردگی و بهبود حالت روحی بیماران کمک کند.
آینده تحریک الکتریکی مغز (tES) بسیار امیدوارکننده به نظر می‌رسد. با پیشرفت‌های فناوری و افزایش دانش ما در مورد عملکرد مغز، tES به عنوان یک روش موثر و غیرتهاجمی برای درمان اختلالات عصبی و روانی مورد توجه قرار گرفته است. برخی از جنبه‌های مهم آینده tES عبارتند از:
در tDCS جریان های کوچک برای بیش از ۲۰ تا ۳۰ دقیقه به کار گرفته می شوند. این جریان ها ثابتند ومغز فرصت دارد که خود را با این جریان ملایم تطبیق دهد. به عکس، در شوک درمانی (ECT) یک جریان کوتاه، قدرتمند و دوسویه که به طور مرسوم، شکل شبیه به موج دارد که آنرا شبیه به جریان متناوب می سازد، استفاده می شود. مغز نمی تواند خود را با تحریک در ECT تطبیق دهد و حمله تشنجی ایجاد می شود. کل مقدار الکتریسیته ای که در هر جلسه از ECT استفاده می شود در مقایسه با یک جلسه tDCS آنچنان هم متفاوت نیست. مشخص است که مغز، بسته به نوع تحریک به کار گرفته شده و همچنین دامنه های زمانی بسیار متفاوت در هر نوع از کاربرد تحریک به صورتی متفاوت واکنش نشان می دهد.
موارد کاربرد tDCSدر درمان افسردگی (معادل یک دوره ۶ هفته‌ای مصرف فلوکستین)، میگرن، درد ناشی از صدمات تروماتیک نخاع و فیبرومیالژیا، سکته های مغزی، آفازی، ولع مصرف (مواد، الکل، سیگار و غذا)، پارکینسون، وزوزگوش و آلزایمر، با موفقیت به کار رفته است. همچنین شواهد بسیاری اثربخشی tDCS را بر بهبود توانمندی‌های شناختی مانند حافظه، یادگیری، توجه، برنامه ریزی و . . . تأیید می‌کنند.
این روش در واقع همان تحریک الکتریکی مغز است که این بار شکل پیشرفته تری به خود گرفته است. در این روش به جای به کارگیری 2 پد، از تعدادی الکترود با سایزی کوچکتر به منظور قرار دادن ساختارهای قشری خاص به کار برده می شود. کیفیت فوق العاده ی این روش باعث شده از آن با نام HD TDCS یاد شود.
خیلی از افراد دوست دارند در همان ابتدا بدانند که باید جند جلسه را به منظور گرفتن نتیجه از روش تحریک الکتریکی مغز طی کنند. واقعیت آن است که این موضوع باید توسط پزشک شما بررسی و تشخیص داده شود.
ولی به طور معمول برای این که از این روش نتیجه دلخواه خود را دریافت کرد نیاز است 20 جلسه درمان را پشت سر گذاشت. برای اثربخشی این روش حتماً باید جلسات درمانی را به صورت منظم انجام داد. بعد از 8 تا 12 جلسه به خوبی می توان نتیجه و اثربخشی این روش را به چشم دید. ولی همان طور که گفتیم برای کسب نتیجه ای مطلوب از این روش باید صبر و حوصله به خرج دهید.
tDCS در طیف وسیعی از شرایط روانپزشکی، مانند اختلال وسواس فکری-اجباری، اعتیاد و اختلالات عصبی مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، علاقه قابل‌توجهی به استفاده از روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال، همراه با آموزش شناختی برای تقویت عملکرد شناختی، با کاربرد بالقوه برای تعدادی از اختلالات عصبی روانی وجود دارد. در حال حاضر، تحقیقات در مورد نقش tDCS به عنوان وسیله‌ای برای درمان اختلالات عصبی و روانپزشکی با کاربردهایی در افسردگی، اسکیزوفرنی، آفازی یا عدم قدرت تکلم، اعتیاد، صرع، درد مزمن، توجه و توانبخشی حرکتی در حال انجام است. کاربردهای احتمالی روش درمانی تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم ترانس کرانیال، در افراد سالم نیز برای پیشرفت‌های شناختی و عصبی در حال بررسی است. همچنین، تحقیقات در تلاش برای درک tDCS و تعاملات آن با مغز در سطوح مختلف در حال انجام است. این امر با پیشرفت قابلیت‌های پردازش کامپیوتری و نرم‌افزار شبیه‌سازی امکانپذیر شده است.
همان طور که در این مطلب به آن اشاره شد تحریک الکتریکی مغز روشی کارآمد به منظور درمان بسیاری از بیماری ها و مشکلات است. این روش بدون هر نوع عارضه جدی است. برای همین شما عزیزان می توانید در صورت نیاز با خیالی راحت این روش را برای درمان خود انتخاب کنید. کلینیک تخصصی رها یکی از بهترین مراکز ارائه دهنده این روش درمانی است. شما می توانید زیر نظر حرفه ای ترین پزشکان درمان خود را با این روش آغاز نمایید. بسته به نوعی بیماری و شدت آن و نیز دیگر شرایط شما عزیزان، پزشکان کلینیک رها تعداد جلسات این روش درمانی را برای شما تعیین خواهند نمود.
روانپزشک یک پزشک متخصص است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری فعالیت می‌کند. روانپزشکان دارای مدرک پزشکی (M.D. یا D.O.) هستند و پس از اتمام دوره پزشکی عمومی، دوره تخصصی روانپزشکی را طی می‌کنند.
برخلاف روانشناسان، روانپزشکان مجاز به تجویز دارو و انجام مداخلات پزشکی برای درمان بیماری‌های روانی هستند. آنها می‌توانند از ترکیبی از درمان دارویی، روان‌درمانی (گفتاردرمانی)، روشهای تحریکی مغزی و سایر روشهای پزشکی برای کمک به بیماران استفاده کنند.
یک روانپزشک حرفه‌ای باید مجموعه‌ای از ویژگی‌های علمی، اخلاقی و مهارتی را دارا باشد:
روان‌درمانگر فردی متخصص در ارائه روان‌درمانی (گفتاردرمانی) برای درمان مشکلات روانی، عاطفی و رفتاری است. روان‌درمانی یک فرآیند علمی و تخصصی است که به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری ناسالم خود را تغییر دهند و بر مشکلات روانی خود غلبه کنند.
روان‌درمانگر می‌تواند روانشناس، روانپزشک، مشاور یا مددکار اجتماعی باشد، اما صرفاً روانپزشک نیست. یعنی همه روان‌درمانگران روانپزشک نیستند، اما برخی روانپزشکان می‌توانند روان‌درمانگری نیز انجام دهند.
به‌طور خلاصه، روانپزشک پزشکی خوانده و دارو تجویز می‌کند، اما روان‌درمانگر بیشتر روی گفتاردرمانی تمرکز دارد و دارو تجویز نمی‌کند.
یک روان‌درمانگر حرفه‌ای باید بتواند روشهای مختلف درمانی را بر اساس نیاز مراجع به‌کار گیرد، ازجمله:
جمع‌بندی
روانپزشک متخصصی است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌های روانی فعالیت می‌کند. او مجاز به تجویز دارو و استفاده از روشهای پزشکی و روان‌درمانی برای بهبود بیماران است. روانپزشک خوب باید دانش قوی، صبر، مهارت‌های ارتباطی بالا، رازداری، بی‌طرفی و تسلط بر روشهای درمانی مختلف داشته باشد.
روان‌درمانگر متخصصی است که با استفاده از گفتاردرمانی به افراد کمک می‌کند تا مشکلات روانی و عاطفی خود را حل کنند. او ممکن است روانشناس، مشاور یا حتی یک روانپزشک آموزش‌دیده در روان‌درمانی باشد. روان‌درمانگر دارو تجویز نمی‌کند و بیشتر بر روی اصلاح الگوهای فکری و رفتاری از طریق گفت‌وگو و تمرین‌های ذهنی تمرکز دارد.
روانپزشک یک پزشک متخصص است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری فعالیت می‌کند. روانپزشکان دارای مدرک پزشکی (M.D. یا D.O.) هستند و پس از اتمام دوره پزشکی عمومی، دوره تخصصی روانپزشکی را طی می‌کنند.
برخلاف روانشناسان، روانپزشکان مجاز به تجویز دارو و انجام مداخلات پزشکی برای درمان بیماری‌های روانی هستند. آنها می‌توانند از ترکیبی از درمان دارویی، روان‌درمانی (گفتاردرمانی)، روشهای تحریکی مغزی و سایر روشهای پزشکی برای کمک به بیماران استفاده کنند.
یک روانپزشک حرفه‌ای باید مجموعه‌ای از ویژگی‌های علمی، اخلاقی و مهارتی را دارا باشد:
روان‌درمانگر فردی متخصص در ارائه روان‌درمانی (گفتاردرمانی) برای درمان مشکلات روانی، عاطفی و رفتاری است. روان‌درمانی یک فرآیند علمی و تخصصی است که به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری ناسالم خود را تغییر دهند و بر مشکلات روانی خود غلبه کنند.
روان‌درمانگر می‌تواند روانشناس، روانپزشک، مشاور یا مددکار اجتماعی باشد، اما صرفاً روانپزشک نیست. یعنی همه روان‌درمانگران روانپزشک نیستند، اما برخی روانپزشکان می‌توانند روان‌درمانگری نیز انجام دهند.
به‌طور خلاصه، روانپزشک پزشکی خوانده و دارو تجویز می‌کند، اما روان‌درمانگر بیشتر روی گفتاردرمانی تمرکز دارد و دارو تجویز نمی‌کند.
یک روان‌درمانگر حرفه‌ای باید بتواند روشهای مختلف درمانی را بر اساس نیاز مراجع به‌کار گیرد، ازجمله:
جمع‌بندی
روانپزشک متخصصی است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌های روانی فعالیت می‌کند. او مجاز به تجویز دارو و استفاده از روشهای پزشکی و روان‌درمانی برای بهبود بیماران است. روانپزشک خوب باید دانش قوی، صبر، مهارت‌های ارتباطی بالا، رازداری، بی‌طرفی و تسلط بر روشهای درمانی مختلف داشته باشد.
روان‌درمانگر متخصصی است که با استفاده از گفتاردرمانی به افراد کمک می‌کند تا مشکلات روانی و عاطفی خود را حل کنند. او ممکن است روانشناس، مشاور یا حتی یک روانپزشک آموزش‌دیده در روان‌درمانی باشد. روان‌درمانگر دارو تجویز نمی‌کند و بیشتر بر روی اصلاح الگوهای فکری و رفتاری از طریق گفت‌وگو و تمرین‌های ذهنی تمرکز دارد.
روانپزشک یک پزشک متخصص است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری فعالیت می‌کند. روانپزشکان دارای مدرک پزشکی (M.D. یا D.O.) هستند و پس از اتمام دوره پزشکی عمومی، دوره تخصصی روانپزشکی را طی می‌کنند.
برخلاف روانشناسان، روانپزشکان مجاز به تجویز دارو و انجام مداخلات پزشکی برای درمان بیماری‌های روانی هستند. آنها می‌توانند از ترکیبی از درمان دارویی، روان‌درمانی (گفتاردرمانی)، روشهای تحریکی مغزی و سایر روشهای پزشکی برای کمک به بیماران استفاده کنند.
یک روانپزشک حرفه‌ای باید مجموعه‌ای از ویژگی‌های علمی، اخلاقی و مهارتی را دارا باشد:
روان‌درمانگر فردی متخصص در ارائه روان‌درمانی (گفتاردرمانی) برای درمان مشکلات روانی، عاطفی و رفتاری است. روان‌درمانی یک فرآیند علمی و تخصصی است که به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری ناسالم خود را تغییر دهند و بر مشکلات روانی خود غلبه کنند.
روان‌درمانگر می‌تواند روانشناس، روانپزشک، مشاور یا مددکار اجتماعی باشد، اما صرفاً روانپزشک نیست. یعنی همه روان‌درمانگران روانپزشک نیستند، اما برخی روانپزشکان می‌توانند روان‌درمانگری نیز انجام دهند.
به‌طور خلاصه، روانپزشک پزشکی خوانده و دارو تجویز می‌کند، اما روان‌درمانگر بیشتر روی گفتاردرمانی تمرکز دارد و دارو تجویز نمی‌کند.
یک روان‌درمانگر حرفه‌ای باید بتواند روشهای مختلف درمانی را بر اساس نیاز مراجع به‌کار گیرد، ازجمله:
جمع‌بندی
روانپزشک متخصصی است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌های روانی فعالیت می‌کند. او مجاز به تجویز دارو و استفاده از روشهای پزشکی و روان‌درمانی برای بهبود بیماران است. روانپزشک خوب باید دانش قوی، صبر، مهارت‌های ارتباطی بالا، رازداری، بی‌طرفی و تسلط بر روشهای درمانی مختلف داشته باشد.
روان‌درمانگر متخصصی است که با استفاده از گفتاردرمانی به افراد کمک می‌کند تا مشکلات روانی و عاطفی خود را حل کنند. او ممکن است روانشناس، مشاور یا حتی یک روانپزشک آموزش‌دیده در روان‌درمانی باشد. روان‌درمانگر دارو تجویز نمی‌کند و بیشتر بر روی اصلاح الگوهای فکری و رفتاری از طریق گفت‌وگو و تمرین‌های ذهنی تمرکز دارد.
روانپزشک یک پزشک متخصص است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری فعالیت می‌کند. روانپزشکان دارای مدرک پزشکی (M.D. یا D.O.) هستند و پس از اتمام دوره پزشکی عمومی، دوره تخصصی روانپزشکی را طی می‌کنند.
برخلاف روانشناسان، روانپزشکان مجاز به تجویز دارو و انجام مداخلات پزشکی برای درمان بیماری‌های روانی هستند. آنها می‌توانند از ترکیبی از درمان دارویی، روان‌درمانی (گفتاردرمانی)، روشهای تحریکی مغزی و سایر روشهای پزشکی برای کمک به بیماران استفاده کنند.
یک روانپزشک حرفه‌ای باید مجموعه‌ای از ویژگی‌های علمی، اخلاقی و مهارتی را دارا باشد:
روان‌درمانگر فردی متخصص در ارائه روان‌درمانی (گفتاردرمانی) برای درمان مشکلات روانی، عاطفی و رفتاری است. روان‌درمانی یک فرآیند علمی و تخصصی است که به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری ناسالم خود را تغییر دهند و بر مشکلات روانی خود غلبه کنند.
روان‌درمانگر می‌تواند روانشناس، روانپزشک، مشاور یا مددکار اجتماعی باشد، اما صرفاً روانپزشک نیست. یعنی همه روان‌درمانگران روانپزشک نیستند، اما برخی روانپزشکان می‌توانند روان‌درمانگری نیز انجام دهند.
به‌طور خلاصه، روانپزشک پزشکی خوانده و دارو تجویز می‌کند، اما روان‌درمانگر بیشتر روی گفتاردرمانی تمرکز دارد و دارو تجویز نمی‌کند.
یک روان‌درمانگر حرفه‌ای باید بتواند روشهای مختلف درمانی را بر اساس نیاز مراجع به‌کار گیرد، ازجمله:
جمع‌بندی
روانپزشک متخصصی است که در زمینه تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌های روانی فعالیت می‌کند. او مجاز به تجویز دارو و استفاده از روشهای پزشکی و روان‌درمانی برای بهبود بیماران است. روانپزشک خوب باید دانش قوی، صبر، مهارت‌های ارتباطی بالا، رازداری، بی‌طرفی و تسلط بر روشهای درمانی مختلف داشته باشد.
روان‌درمانگر متخصصی است که با استفاده از گفتاردرمانی به افراد کمک می‌کند تا مشکلات روانی و عاطفی خود را حل کنند. او ممکن است روانشناس، مشاور یا حتی یک روانپزشک آموزش‌دیده در روان‌درمانی باشد. روان‌درمانگر دارو تجویز نمی‌کند و بیشتر بر روی اصلاح الگوهای فکری و رفتاری از طریق گفت‌وگو و تمرین‌های ذهنی تمرکز دارد.
Rehabilitation centers for nervous and mental patients
Psychology and counseling centers
Education and research center
