بیمارستان روانپزشکی

بهنرین بیمارستان روانپزشکی

بیمارستان روان‌پزشکی، تیمارستان یا آسایشگاه روانی نوعی بیمارستان است که از آن برای بستری افراد مبتلا به بیماری روانی استفاده می‌شود.بستری کردن بیماران به دلیل اختلالات روانی عمده یا شدید، عبارت است از قرار دادن شخص در محیطی امن، محیطی که در آن روان‌درمانی ارائه می‌گردد. بستری کردن به خودی خود می‌تواند نوعی درمان باشد. بودن در بیمارستان باعث می‌گردد که بیماران، از موقعیت‌هایی که می‌توانند سبب ادامهٔ ناراحتی آنها شود دور بمانند؛ مثلاً اشخاص معتاد ممکن است در زندگی روزمره نتوانند در برابر وسوسهٔ مصرف مواد مقاومت نمایند. بستری شدن به آنها کمک می‌کند تا از رفتارهای خود-مخرب، سالم بیرون بیایند. در بیشتر موارد، بستری کردن باید آخرین راه حل در نظر گرفته شود، یعنی پس از آن که دیگر انواع روان درمانی غیر از جراحی مغزی امتحان شده باشد.

باید به تاریخچه شکل‌گیری بیمارستان‌های روانپزشکی در دنیا و در ایران برگردیم. از ابتدا با توجه به موضوع انگ روانپزشکی و انگ بیمار روانی، بیمارستان‌های روانی شکل گرفت. به‌تدریج این موضوع مورد استقبال خانواده‌های بیماران قرار گرفت، اما با توجه به اینکه روانپزشکی، تخصصی مربوطه به پزشکی است و در ابتدا پزشک باید بیمار را مورد معاینه جسمی و بعد هم روانی قرار بدهد، به دلیل اینکه بسیاری از بیماری‌ها هستند که منشأ روان‌تنی داشته و کاملاً جسمانی بوده و غیر از پزشک هیچ فرد دیگری قادر به تشخیص آن نیست؛ در نتیجه این روند مورد سؤال قرار گرفت و اقبال بر این شد که در بیمارستان‌های عمومی هم بخش‌های روانپزشکی تدارک دیده شود. سپس کم‌ و‌ بیش این مهم صورت گرفت و به تدریج مشخص شد که مشترکات بیماری‌های جسمانی و بیماری‌های روانپزشکی بیشتر از آن است که در ابتدا تصور می‌شد. با توجه به اینکه بیماری‌های روان‌تنی مثلاً بیماری‌های قلبی و دستگاه گوارشی، تنفسی، ادراری، غدد درون‌ریز، پوستی و … مشترکات بسیار زیادی با مسائل روانشناختی دارند، مسئولان در تمام دولت‌ها متوجه شدند که هزینه‌های بسیار زیادی درحال تلف شدن است که بعد از صرف آنها تشخیص بیماری روان‌تنی داده می‌شود. بنابراین زمانی به این نتایج می‌رسند که هزینه‌ها از بین رفته است. از طرف دیگر بسیاری از بیماری‌های روانپزشکی بعد از طی دوره‌ای تبدیل به بیماری‌های جسمانی می‌شوند. مانند صدمات جسمانی که بیمار به خود می‌زند یا بی‌توجهی که نسبت به سلامتی و بهداشت فردی خود دارد.

• با مشاهده تلفیق و هم‌پوشانی رشته روانپزشکی با سایر رشته‌های پزشکی و اینکه بیمار بستری ممکن است هم‌زمان به دو تخصص نیاز داشته باشد، آیا ترجیح بر راه‌اندازی بخش‌های روانی در داخل بیمارستان‌های عمومی بود؟
  

وقتی مشخص شد مشترکات بین رشته روانپزشکی با هر رشته دیگر آنقدر زیاد است و رشته روانپزشکی را به عنوان یک رشته پزشکی اصلی نمی‌توان از سایر تخصص‌ها تفکیک کرد، در اکثر نقاط دنیا عملاً بیمارستان‌های روانپزشکی جمع شده یا به حداقل رسیدند و بخش‌های روانپزشکی در دل بیمارستان‌های عمومی تأسیس شده، رشد و رواج پیدا کردند. ترویج این جریان، منجر به کاهش هزینه‌ها شده است.

• کاهش هزینه‌ها در این مورد چگونه اتفاق افتاد؟
  

هم پزشکان سایر تخصص‌ها و بیماری‌های جسمی و هم روانپزشکان با همراهی و در کنار هم بودن می‌توانند با توافق نظری درخصوص اینکه واقعاً مشکل بیمار چیست، به وحدت نظر رسیده و آن تخصصی که می‌تواند بیشترین کمک را به بیمار کند، وارد عمل شود. بنابراین هزینه‌ها تقلیل پیدا کرده و از ویزیت‌های اضافی و خدمات پاراکلینیکی مانند انواع گرافی‌ها و آزمایشات متعدد و نوارمغز‌ها و…جلوگیری شده و بیمار با صرف کمترین هزینه به بهترین درمان می‌رسد. در ایران هم قانونی به تصویب رسید که حتماً ۱۰ درصد از تخت‌ها در بیمارستان‌های عمومی به بخش های روانپزشکی اختصاص داده شود تا هم انگ بیماری روانی ازبین برود و هم از این مشترکات در یک مرکز یا مجتمع استفاده شود که رابطه مستقیمی هم در کاهش هزینه‌ها خواهد داشت.

• وضعیت کشور ما دراین زمینه چگونه است؟ چه ضعف‌هایی وجود دارد که نیازمند ترمیم است؟
  

متأسفانه قانون اختصاص ۱۰ درصد تخت‌های بیمارستانی به بیماران روانی اجرا نشده است و این موضوع نقطه ضعف بسیار بزرگی برای دانشگاه‌های علوم‌پزشکی و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی است که این مصوبه را هنوز اجرایی نکرده‌اند. چرا که ضرورت قطعی وجود دارد تا حتماً بیمارستان‌های عمومی به این مهم پرداخته و در جهت بستری بیماران روانی در بخشی که برای آنها تدارک دیده شده، اقدام کنند. منظور از بستری بیمار روانی در بیمارستان عمومی این نیست که تنها ۱۰ عدد تخت را به آنها اختصاص دهند! زیرا چند عدد تخت راه به جایی نمی‌برد.

• یعنی بیمارستان‌های روانپزشکی تأسیس نشود؟
  

منظور ما این نیست که بیمارستان‌های روانپزشکی تأسیس نشود یا ازبین برود! اما بستری بیماران روانپزشکی باید در قالب یک بخش یا مجموعه‌ای که بخش‌های جسمانی هم داشته باشد صورت گیرد تا رسیدگی به نیازهای طبی و روان‌تنی آنها نیز میسر باشد.

• درحال حاضر تخت‌های بیمارستانی در بیمارستان‌های سراسر کشور دچار کمبود است، بنابراین اختصاص ۱۰ درصد از آنها به بیماران روانی کاری دور از عمل است. نظر شما چیست؟
  

از صددرصد تخت‌های بیمارستانی که می‌تواند برای بیماران روانی اختصاص داشته باشد، تنها ۲۰ درصد مهیا است. یعنی باید به ۸۰ درصد از تخت‌های روانپزشکی که دچار کمبود است، دست پیدا کنیم.

• از لحاظ تعداد روانپزشک در چه وضعیتی قرار داریم؟
  

تعداد روانپزشک نیز در سطح کشور مطلوب نیست، زیرا کمتر از دو هزار نفر و شاید ۱۸۵۰ نفر آمار رسمی آنها باشد. درحالی‌که حداقل پنج برابر این تعداد به روانپزشک نیاز داریم.

نامگذاری

برخی معتقدند که واژه «تیمارستان» واژه نامناسبی است و بار معنایی منفی در جهان امروزی دارد. این واژه در زبان فارسی دارای ریشه کهنی است. در شهر گندی‌شاپور که از بناهای ساسانیان بود دو مؤسسه وجود داشت، یکی بیمارستان که به معنی مریض‌خانه است و دیگری تیمارستان به معنی دیوانه‌خانه، و دولت وقت موظف بود در آن از بیماران روانی محلی تیمار نماید، یعنی نگاهداری نماید.

تاریخچه

در اواخر قرون وسطی در شهرها برای رویارویی با مسئلهٔ بیماران روانی تیمارستان ایجاد شد. اما این تیمارستان‌ها در واقع زندان بود، به این معنا که بیماران را در اتاقک‌های تنگ و تاریک و کثیف به زنجیر می‌کشیدند و با آنان بیشتر همچون جانور رفتار می‌کردند تا آدمی.

تحول در تیمارستان‌ها

تا سال ۱۷۹۲ وضع تیمارستان‌ها به همین منوال بود در این سال فیلیپ پینل مسئولیت تیمارستانی در پاریس را به عهده گرفت و پیشرفت‌هایی ایجاد شد، او غل و زنجیر را از بیماران برداشت این عمل نتایج نیکویی به بار آورد. بسیاری از مردمانی که سال‌ها بود آن‌ها را دیوانه می‌پنداشتند و کسی امید به بهبودی شان نداشت، وقتی از بند رها شدند و در اتاقک‌های پاکیزه و آفتاب گیر با آنان به مهربانی رفتار شد به قدری بهبود یافتند که از تیمارستان مرخص شدند.

آموزش همگانی بهداشت روانی

با همهٔ این پیشرفت‌های علمی، در نخستین سال‌های ۱۹۰۰ هنوز عامه مردم بیماری روانی را نمی‌شناختند و تیمارستان و بیمارهای روانی ترس ایجاد می‌کردند، تا اینکه آموزش همگانی بهداشت روانی بر عهده کیلفورد بیرز افتاد. او تجربه‌هایش را در کتاب «ذهنی که خود را بازیافت» منتشر کرد. او توجه چشمگیر عامهٔ مردم را برانگیخت و به تشکیل کمیتهٔ ملی بهداشت روانی یاری رساند. جنبش بهداشت روانی در سازمان گرفتن درمانگاه‌های راهنمایی کودک و احداث مراکز بهداشت روانی و درمان اختلال‌های روانی سهم پرارزشی داشته‌است.

 

 

بخش‌های مختلف بیمارستان روانپزشکی

بیمارستان‌های روانپزشکی به طور معمول شامل چندین بخش مختلف هستند که هرکدام به نوعی از اختلالات روانی یا نیازهای درمانی خاص اختصاص دارند:

الف) بخش اورژانس روانپزشکی

این بخش برای بیمارانی است که وضعیت اضطراری روانی دارند. این وضعیت‌ها ممکن است شامل بحران‌های روانی حاد، خودکشی، اختلالات خلقی شدید یا روان‌پریشی باشد. بیمارانی که وارد این بخش می‌شوند معمولاً تحت نظارت دقیق تیم پزشکی قرار می‌گیرند.

ب) بخش بستری عمومی

این بخش برای بیمارانی است که نیاز به بستری طولانی‌مدت‌تری دارند. معمولاً بیمارانی که دچار اختلالات روانی مزمن مانند اسکیزوفرنی، اختلالات دوقطبی یا افسردگی شدید هستند در این بخش بستری می‌شوند.

ج) بخش درمانی

در این بخش بیماران تحت درمان‌های مختلف روانپزشکی قرار می‌گیرند. درمان‌ها ممکن است شامل دارو درمانی، روان‌درمانی، تراپی‌های گروهی و خانوادگی، و درمان‌های دیگر باشد.

د) بخش توانبخشی

در این بخش بیماران پس از درمان اولیه و تثبیت وضعیت روانی خود، به مرحله بازتوانی و ارتقاء کیفیت زندگی می‌رسند. این بخش می‌تواند شامل کار درمانی، توانبخشی اجتماعی و آموزشی باشد.

هـ) بخش مراقبت‌های ویژه

این بخش برای بیمارانی است که نیاز به مراقبت‌های ویژه دارند و وضعیت‌شان بسیار حساس است. بیماران در این بخش ممکن است به دلایل اختلالات روانی حاد یا رفتارهای خطرناک بستری شوند.

و) بخش مشاوره و روان‌درمانی

این بخش برای ارائه خدمات مشاوره‌ای به بیماران و خانواده‌های آنها طراحی شده است. جلسات مشاوره می‌تواند فردی، گروهی یا خانوادگی باشد.

 

پرسنل و کارمندان بیمارستان روانپزشکی

بیمارستان روانپزشکی شامل تیم‌های مختلفی است که هر کدام مسئولیت‌های خاص خود را دارند:

الف) پزشکان روانپزشک

پزشکان روانپزشک متخصصانی هستند که تشخیص بیماری‌های روانی را انجام داده و درمان‌های دارویی و روان‌درمانی را تجویز می‌کنند. آنها مسئول تصمیم‌گیری‌های پزشکی در مورد بیماران هستند و به طور منظم وضعیت بیماران را بررسی می‌کنند.

ب) پرستاران روانپزشکی

پرستاران در بیمارستان روانپزشکی مسئول مراقبت روزانه از بیماران هستند. آنها داروها را به بیماران می‌دهند، وضعیت عمومی بیمار را ارزیابی می‌کنند و ارتباط مستقیمی با بیماران دارند.

ج) روانشناسان

روانشناسان به ارزیابی و درمان مشکلات روانی و هیجانی بیماران می‌پردازند. آنها ممکن است درمان‌های فردی و گروهی، ارزیابی‌های روان‌شناختی و مشاوره به بیماران و خانواده‌های آنها ارائه دهند.

د) کار درمانگران

کار درمانگران به بیماران کمک می‌کنند تا توانایی‌های اجتماعی، حرکتی و شغلی خود را بهبود بخشند. آنها ممکن است به بیماران در انجام فعالیت‌های روزمره و تعامل با دیگران کمک کنند.

هـ) مشاوران اجتماعی

مشاوران اجتماعی به بیماران و خانواده‌های آنها کمک می‌کنند تا با مشکلات اجتماعی و اقتصادی مواجه شوند. آنها ممکن است به ترتیب‌های قانونی یا ارجاع به خدمات حمایتی کمک کنند.

و) فیزیوتراپ‌ها و درمانگران جسمی

در برخی بیمارستان‌های روانپزشکی، فیزیوتراپیست‌ها و درمانگران جسمی به بهبود وضعیت فیزیکی بیماران کمک می‌کنند، به ویژه اگر بیماران دچار مشکلات جسمی ناشی از بیماری روانی شده باشند.

 

چه بیمارانی در بیمارستان روانپزشکی بستری می‌شوند ؟

الف) اختلالات روانی مزمن

این بیماران ممکن است دچار اختلالات روانی طولانی‌مدت مانند اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی، افسردگی مزمن یا اختلالات شخصیت باشند. آنها ممکن است نیاز به بستری طولانی‌مدت داشته باشند.

ب) اختلالات روانی حاد

افرادی که در شرایط بحرانی قرار دارند، مانند کسانی که به دلیل اختلالات روانی شدید اقدام به خودکشی کرده‌اند یا دارای رفتارهای پرخطر هستند.

ج) بیماران با اختلالات روانی و جسمی همراه

بعضی از بیماران ممکن است علاوه بر اختلالات روانی، با مشکلات جسمی نیز مواجه باشند که نیاز به درمان تخصصی دارند.

د) معتادان و افرادی که مشکلات روانی به دلیل اعتیاد دارند

این افراد ممکن است به دلیل وابستگی به مواد مخدر یا الکل نیاز به درمان در یک بیمارستان روانپزشکی داشته باشند.

 

مدت بستری بیماران در بیمارستان روانپزشکی

مدت بستری بیماران بستگی به نوع و شدت بیماری، درمان‌های تجویز شده و پیشرفت بیمار دارد. برخی از بیماران ممکن است تنها برای چند روز یا هفته بستری شوند، در حالی که دیگر بیماران ممکن است برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها نیاز به بستری طولانی‌مدت داشته باشند.بیمارانی که بهبود پیدا کرده‌اند معمولاً از بیمارستان ترخیص می‌شوند اما ممکن است نیاز به پیگیری‌های درمانی داشته باشند.

 

 

ویژگی‌های یک بیمارستان روانپزشکی عالی

یک بیمارستان روانپزشکی ممتاز باید ویژگی‌های زیر را داشته باشد:

• 1. محیط امن و حمایتی: فضای بیمارستان باید آرامش‌بخش و محافظت‌کننده باشد تا بیماران احساس راحتی کنند.
• 2. تیم درمانی با تجربه و متخصص: حضور روانپزشکان، روانشناسان و پرستاران حرفه‌ای و ماهر بسیار مهم است.
• 3. مراقبت‌های جامع و چندجانبه: بیمارستان باید به بیماران خدمات دارویی، روان‌درمانی، توانبخشی و اجتماعی ارائه دهد.
• 4. مدیریت بحران مؤثر: توانایی مدیریت شرایط بحرانی مانند رفتارهای پرخطر یا اضطراب شدید بسیار حیاتی است.
• 5. توجه به حقوق بیماران: احترام به حقوق انسانی بیماران، فراهم کردن حریم خصوصی و حفظ کرامت آنها در محیط بیمارستان.

 

 

تفاوت بیمارستان روانپزشکی با مرکز توانبخشی اعصاب و روان

بیمارستان روانپزشکی بیشتر برای درمان بحران‌های روانی و بیمارانی که نیاز به بستری و مراقبت پزشکی دارند طراحی شده است، در حالی که مرکز توانبخشی اعصاب و روان بیشتر بر توانبخشی و بازگشت بیماران به جامعه متمرکز است. در مراکز توانبخشی، بیمارانی که درمان‌های اولیه را دریافت کرده‌اند، تحت درمان‌های توانبخشی قرار می‌گیرند تا کیفیت زندگی آنها بهبود یابد.

 

محدودیت سنی بیماران در بیمارستان روانپزشکی

بیماران روانپزشکی معمولاً از هر گروه سنی می‌توانند بستری شوند. برخی بیمارستان‌ها بخش‌هایی ویژه برای کودکان و نوجوانان دارند و برخی دیگر برای بزرگسالان یا سالمندان خدمات ویژه ارائه می‌دهند. در موارد خاص، بیمارستان‌های روانپزشکی ممکن است محدودیت‌هایی برای گروه‌های سنی خاص داشته باشند، به ویژه در زمینه نوع درمان‌های قابل ارائه.

 

خدمات بیمارستان روانپزشکی

 بیمارستان‌های روانپزشکی معمولاً خدمات تخصصی و فوق تخصصی برای درمان و مراقبت از بیماران با اختلالات روانی فراهم می‌کنند. این خدمات به بیماران کمک می‌کند تا درمان‌های دقیق‌تر و هدفمندتری را دریافت کنند و بتوانند بهبودی سریع‌تری داشته باشند. در اینجا به برخی از خدمات تخصصی و فوق تخصصی که در بیمارستان‌های روانپزشکی ارائه می‌شود، اشاره می‌کنم:

1. خدمات تخصصی در بیمارستان روانپزشکی

الف) تشخیص و درمان اختلالات روانی

یکی از مهم‌ترین خدمات تخصصی بیمارستان‌های روانپزشکی، تشخیص و درمان دقیق اختلالات روانی است. این خدمات شامل موارد زیر می‌شود:

• تشخیص اختلالات روانی: روانپزشکان متخصص با استفاده از ابزارهای بالینی و آزمون‌های روان‌شناختی، به تشخیص دقیق اختلالات روانی بیماران می‌پردازند.
• درمان دارویی: برای بیماری‌های روانی مانند افسردگی، اسکیزوفرنی، اضطراب، و اختلالات دوقطبی، داروهای ضد روان‌پریشی، ضد افسردگی، ضد اضطراب و تثبیت‌کننده خلق تجویز می‌شود.
• مشاوره روانشناختی: روانشناسان به بیماران مشاوره‌های فردی یا گروهی ارائه می‌دهند تا به آن‌ها در درک و مدیریت مشکلات روانی‌شان کمک کنند.

ب) درمان اختلالات اضطرابی

این اختلالات شامل اضطراب عمومی، حملات پانیک، فوبیاها و اختلالات وسواسی-اجباری (OCD) می‌شود. درمان‌های تخصصی شامل درمان‌های شناختی-رفتاری (CBT) و داروهای ضد اضطراب است.

ج) درمان افسردگی و اختلالات خلقی

در بیمارستان‌های روانپزشکی، درمان افسردگی، اختلال دوقطبی و سایر اختلالات خلقی تحت نظر روانپزشکان و روانشناسان انجام می‌شود. درمان‌ها ممکن است شامل ترکیب داروهای ضد افسردگی، تثبیت‌کننده‌های خلق و روان‌درمانی باشند.

د) درمان اختلالات شخصیتی

افرادی که دچار اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت مرزی، ضد اجتماعی یا اختلال شخصیت خودشیفته هستند، نیاز به درمان‌های خاصی دارند. این بیماران معمولاً از درمان‌های روان‌درمانی، از جمله درمان دیالکتیکال-رفتاری (DBT) و درمان شناختی-رفتاری (CBT) بهره می‌برند.

هـ) درمان اختلالات روان‌پریشی (شیزوفرنی)

بیماران مبتلا به اختلالات روان‌پریشی نیاز به درمان‌های خاص و داروهای ضد روان‌پریشی دارند. بیمارستان‌های روانپزشکی تیم‌های تخصصی برای درمان این اختلالات دارند که شامل روانپزشکان، روانشناسان و پرستاران تخصصی است.

و) درمان اختلالات خوردن (مانند آنورکسیا و بولیمیا)

این اختلالات روانی به دلیل رفتارهای غذایی غیرطبیعی مانند پرخوری، کم‌خوری یا آشفتگی در رفتارهای غذایی ایجاد می‌شوند. بیمارستان‌های روانپزشکی معمولاً خدمات تخصصی برای درمان این اختلالات شامل روان‌درمانی، مشاوره تغذیه و درمان‌های گروهی ارائه می‌دهند.

 

2. خدمات فوق تخصصی در بیمارستان روانپزشکی

الف) درمان‌های دارویی پیچیده

در مواردی که بیماران به درمان‌های دارویی معمول پاسخ نمی‌دهند یا مشکلات خاصی دارند (مثلاً واکنش‌های جانبی شدید یا مقاومت به درمان)، بیمارستان‌های روانپزشکی ممکن است درمان‌های دارویی پیچیده‌تری مانند درمان با داروهای جدیدتر یا ترکیبی از داروهای مختلف را به کار ببرند.

ب) درمان‌های الکتروکانواسیون (ECT)

در برخی بیماران با افسردگی شدید و مقاوم به درمان، یا بیماران مبتلا به اختلالات روان‌پریشی، از درمان الکتروکانواسیون (ECT) استفاده می‌شود. این روش درمانی با اعمال جریان الکتریکی به مغز، به تحریک فعالیت‌های مغزی کمک می‌کند و در مواردی که درمان‌های دارویی کارآمد نیست، مؤثر است.

ج) تکنیک‌های پیشرفته روان‌درمانی

در درمان‌های فوق تخصصی، تکنیک‌های روان‌درمانی پیشرفته مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، درمان دیالکتیکال-رفتاری (DBT)، درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی (Mindfulness) و درمان‌های تحلیلی عمیق برای کمک به بیماران در مدیریت مسائل پیچیده روانی استفاده می‌شود.

د) درمان‌های نوروفیدبک و بیوفیدبک

این تکنیک‌ها به بیماران کمک می‌کنند تا با آموزش کنترل امواج مغزی، وضعیت ذهنی و روانی خود را بهبود بخشند. این روش‌ها برای بیماران با اختلالات اضطرابی، افسردگی و اختلالات خواب مفید هستند.

هـ) مراقبت‌های ویژه برای اختلالات روانی مرتبط با آسیب مغزی

برخی بیماران ممکن است به دلیل آسیب‌های مغزی یا اختلالات نورولوژیکی، دچار مشکلات روانی شدید شوند. بیمارستان‌های روانپزشکی ممکن است خدمات فوق تخصصی برای درمان این نوع اختلالات، از جمله ارزیابی‌های مغزی پیشرفته، ارائه دهند.

و) برنامه‌های توانبخشی روانی-اجتماعی

در بیمارستان‌های روانپزشکی، علاوه بر درمان‌های دارویی و روان‌درمانی، خدمات توانبخشی ویژه‌ای برای کمک به بیماران جهت بازگشت به جامعه و زندگی روزمره در نظر گرفته می‌شود. این خدمات می‌تواند شامل کار درمانی، مشاوره اجتماعی و گروه‌های حمایت از بیماران باشد.

 

3. خدمات مشاوره‌ای و حمایتی

در بیمارستان‌های روانپزشکی، علاوه بر درمان‌های تخصصی، خدمات مشاوره‌ای و حمایتی برای بیماران و خانواده‌های آنها نیز ارائه می‌شود. این خدمات شامل مشاوره در مورد نحوه مدیریت بیماری، حمایت روانی در دوران بستری و پس از ترخیص، و ارائه راهکارهای عملی برای بهبود کیفیت زندگی بیماران می‌شود.

الف) مشاوره پیش از ترخیص

این نوع مشاوره به بیماران کمک می‌کند تا با چالش‌های بعد از ترخیص از بیمارستان روبه‌رو شوند. بسیاری از بیماران پس از درمان‌های اولیه نیاز به مشاوره و حمایت در زمینه‌های اجتماعی، شغلی و خانوادگی دارند.

ب) آموزش به خانواده‌ها

خانواده‌های بیماران نیاز به آموزش و راهنمایی دارند تا بتوانند به بهترین شکل از عزیزان خود مراقبت کنند. بسیاری از بیمارستان‌های روانپزشکی برنامه‌هایی برای آموزش خانواده‌ها در مورد چگونگی حمایت از بیماران روانی و مدیریت بحران‌های مربوطه دارند.

 

4. سایر خدمات تخصصی

درمان‌های ویژه برای کودکان و نوجوانان: برخی بیمارستان‌های روانپزشکی خدمات ویژه‌ای برای درمان اختلالات روانی کودکان و نوجوانان مانند ADHD، اختلالات اضطرابی، افسردگی و اختلالات رفتاری ارائه می‌دهند.

درمان اختلالات روان‌پزشکی در سالمندان: بیمارستان‌های روانپزشکی به‌ویژه برای سالمندان که ممکن است دچار اختلالات مانند زوال عقل، افسردگی یا اضطراب شوند، خدمات تخصصی و مراقبت‌های ویژه فراهم می‌کنند.

 

 

 

 

در بیمارستان های روانپزشکی  علاوه بر اقدامات تشخیصی و درمانی روان پزشکی ، بر ارائه خدماتی همچون :

• مددکاری
• کار درمانی
• ارزیابی روان شناختی
• روان درمانی گروهی و فردی
• خانواده درمانی
• نوروفیدبک

و هرگونه خدمات تشخیصی و درمانی مورد نیاز مانند RTMS توجه و اقدام صورت گرفته است .

 

ضمنا علاوه بر این در بیمارستان روانپزشکی با حضور :

• متخصصین مغز و اعصاب ” نورولوژی “
• متخصص داخلی
• متخصص قلب و عروق
• بیهوشی
• و تخصص های دیگر

و همچنین با برخورداری از امکانات و تجهیزات:

• نوار مغز
• نوار قلب
• نقشه مغزی
• نوروفید
• آزمایشگاه مجهز
• و …

قادرخواهیم بود به ارزیابی بیماران از جهات مختلف زیستی ، روانی و اجتماعی بپردازیم .

بخش های بیمارستان روانپزشکی معمولا دارای بخش های مختلف شامل :

• درمانگاه
• اورژانس عمومی شبانه روزی
• بخش های مختلف روان پزشکی بزرگسالان شامل موارد زیر می باشد .
• بخش زنان
• آقایان
• جانبازان

برخی از بیمه های طرف قرارداد با بیمارستان های روانپزشکی بشرح زیر میباشد :

• بیمه دی
• بیمه ایران
• بیمه البرز
• بیمه آسیا
• بیمه آتیه سازان حافظ
• بیمه رازی
• بیمه بانک مرکزی
• بیمه بانک سپه
• بیمه بانک ملت
• بیمه بانک صادرات
• بیمه بانک کشاورزی
• بیمه بانک تجارت
• بیمه بانک مسکن
• بیمه بانک رفاه
• بیمه نوین
• بیمه دانا
• بیمه سامان
• بیمه کارآفرین
• بیمه کمک رسان
• بیمه معلم
• بیمه پارسیان
• بیمه نیروهای مسلح

 

تفاوت بیمارستان روانپزشکی با  کلینیک (درمانگاه شبانه روزی اعصاب و روان)

همین اول بگم ما  در کشور کلینیک یا درمانگاه شبانه روزی روانپزشکی یا اعصاب و روان  وجود  نداره . صرفا 4 یا 5 نفر در کشور مجوز اینچنینی دریافت کردند  که  در واقع عنوان کلینیک ترک اعتیاد روانپزشکی . یعنی همون  کمپ ترک اعتیاد دارای امکانات درمانی و پزشکی . اما  متاسفانه  اکثر غریب به  اتفاق مراجعین  به  این کلینیک  ها  از خدمات  و نحوه رسیدگی  و درمان  در  این  مراکز  هیچ رضایتی  نداشته  و بر عکس دچار آسیب های روانی بیشتری شده  اند  .  نکته جالب و  مشترک و حتمی در  همه  این  مراجعین  یک چیزه  و  اون  هم  پرداخت  هزینه  های بسیار بالا  و  وحشتناک  به  این  کلینیک های  انحصاری ست .

تفاوت‌های بین بیمارستان و درمانگاه شبانه روزی نشان می‌دهد که این دو ارگان در خدمات بهداشت و درمان نقش‌های مختلفی دارند. درمانگاه‌ها و کلینیک‌های درمانی معمولاً از بیمارستان‌ها کوچک‌تر هستند، اما خدمات گسترده‌تری نسبت به مطب پزشک ارائه می‌دهند. این تفاوت یکی از جنبه‌های مهم بین درمانگاه و بیمارستان است.

بیمارستان‌ها به عنوان مراکز درمانی بزرگتر، موارد پزشکی جدی‌تری را مدیریت می‌کنند. این شامل بیمارانی است که نیاز به جراحی‌های تخصصی دارند یا افرادی که با بحران‌های سلامت روانی روبه‌رو هستند و نیاز به مراقبت در بیمارستان دارند.

از سوی دیگر، درمانگاه‌های شبانه روزی به بیمارانی که برای قرارهای مراقبت روتینی، پیشگیری، و نگرانی‌های جزئی از نظر بهداشتی مراجعه می‌کنند، خدمات ارائه می‌دهند. به عنوان مثال، افرادی که به دنبال مراقبت در مواقع غیر اضطراری مانند سرماخوردگی هستند، می‌توانند به درمانگاه یا کلینیک شبانه روزی مراجعه کنند.

درمانگاه‌ها و بیمارستان‌ها هرکدام نقش مهمی در ساماندهی خدمات بهداشت و درمان دارند. بیمارستان‌ها با امکانات گسترده و تخصصی خود می‌توانند به بیماران با وضعیت‌های پیچیده و نیازهای درمانی جدی، ارائه خدمات کاملی کنند. از جانب دیگر، درمانگاه‌ها به عنوان مراکز نخستین مراجعه برای مراقبت‌های روزانه و اضطراری، نقش مهمی در حفظ سلامتی عمومی ایفا می‌کنند.

یکی از تفاوت‌های مهم میان بیمارستان و درمانگاه، اندازه و تخصص خدمات آن‌هاست. بیمارستان‌ها با داشتن بخش‌های مختلف از اتاق‌های عمل گرفته تا واحدهای مراقبت ویژه، به توانایی مدیریت موارد پیچیده پزشکی پاسخ می‌دهند. در عوض، درمانگاه‌ها معمولاً مختصرتر و به عنوان مکملی به بیمارستان‌ها شناخته می‌شوند و در ارائه خدمات نگهداری، تشخیص سریع و مراقبت‌های اولیه تخصص دارند.

مهمترین نکته در انتخاب بین بیمارستان و درمانگاه، نوع مشکلات بهداشتی و درمانی فرد می‌باشد. اگر نیاز به مراقبت تخصصی و پیشرفته است، بیمارستان مناسب‌تر است. اما اگر مراقبت‌های روزانه و کمیتهای زیادی از خدمات بهداشتی مورد نیاز است، درمانگاه می‌تواند گزینه‌ی مناسبی باشد.

همچنین، زمان نیز یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌هاست. بیمارستان‌ها با توجه به ابعاد بزرگتر و خدمات تخصصی، معمولاً برای مواردی که نیاز به بستری شدن دارند یا مراقبت طولانی‌مدت، گزینه مناسب‌تری هستند. در مقابل، درمانگاه‌ها برای مراقبت‌های سریع و مسائل کم‌اهمیت‌تر، با زمان کمتری برای مراقبت، ایده‌آل هستند.

در ن

تفاوت بیمارستان روانپزشکی با مرکز توانبخشی اعصاب  و روان مزمن (تحت پوشش سازمان بهزیستی)

توانبخشی به عنوان “مجموعه ای از مداخلات طراحی شده برای بهینه سازی عملکرد و کاهش ناتوانی در افراد دارای شرایط سلامت در تعامل با محیط” تعریف می شود.

به زبان ساده، توانبخشی به کودک، بزرگسال یا سالمند کمک می کند تا در فعالیت های روزمره تا حد امکان مستقل باشد و مشارکت در آموزش، کار، تفریح و نقش های معنادار زندگی مانند مراقبت از خانواده را ممکن می‌سازد.  توانبخشی از طریق مشارکت با خود فرد و خانواده‌اش برای رسیدگی به شرایط بهداشت روانی اساسی و علائم آنها، اصلاح محیط برای مطابقت بهتر با نیازهایشان، استفاده از محصولات کمکی، آموزش برای تقویت خودمدیریتی انجام می‌شود. به‌گونه‌ای ایمن و مستقل این استراتژی‌ها با هم می‌توانند به یک فرد کمک کنند که افراد پس از دوره درمانی بتوانند بهتر به نیازهایشان رسیدگی کنند و بر مشکلات فکر کردن، دیدن، شنیدن، برقراری ارتباط، غذا خوردن یا حرکت کردن غلبه کند.

 

 بیمارستان روانپزشکی

 بیمارستان روانپزشکی خصوصی

بیمارستان روانپزشکی دولتی

 بهترین بیمارستان روانپزشکی کشور

بهترین بیمارستان روانپزشکی ایران

بهترین بیمارستان روانپزشکی

بهترین بیمارستان روانپزشکی

بهترین بیمارستان روانپزشکی دولتی

بهترین بیمارستان روانپزشکی خصوصی

لیست بیمارستان های تخصصی روانپزشکی