اختلال ارتباط اجتماعی (عملی)

مشکلات مداوم در استفاده اجتماعی ارتباط کلامی و غیرکلامی به صورتی که با تمام موارد زیر آشکار می شوند:

کمبودهایی در استفاده از ارتباط برای مقاصد اجتماعی، مانند خوشامدگویی و در میان گذاشتن اطلاعات، به شیوه ای که برای موقعیت اجتماعی مناسب باشد.

اختلال در توانایی تغییر دادن ارتباط برای جور شدن با موقعیت یا نیازهای شنونده، مانند صحبت کردن در کلاس به صورت متفاوت با زمین بازی، حرف زدن با کودک به صورت متفاوت با بزرگسال و اجتناب از به کار بردن زبان بیش از حد رسمی.

مشکلاتی در رابطه با پیروی کردن از قواعد برای گفتگو یا داستان سرایی، نظیر رعایت کردن نوبت در گفتگو، بیان کردن به صورت دیگر به هنگامی که فرد درست فهمیده نشده باشد و آگاهی از نحوه به کارگیری علایم کلامی و غیرکلامی برای تنظیم کردن تعامل.

مشکلاتی در رابطه با فهمیدن آنچه به صورت آشکار بیان شده است (مثل ارجاع دادن ها) و معانی بی دقت یا مبهم زبان (مثل اصطلاحات، شوخی، استعاره ها، معانی متعددی که برای تعبیر به زمینه بستگی دارند).

این اختلال موجب اضطراب در مورد صحبت کردن می شود یا محدودیت هایی را برای ارتباط، مشارکت اجتماعی یا عملکرد تحصیلی یا شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، ایجاد میکند.

 این کمبودها به محدودیت های کارکردی در ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، روابط اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا عملکرد شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، منجر می شوند.

نشانه ها ناشی از بیماری جسمانی یا عصبی دیگر یا توانایی های کم در زمینه های ساختار کلمه و دستور زبان نیستند و با اختلال طیف اوتیسم، ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی)، تأخیر کلی رشد، یا اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی شوند.

چون ارتباط اجتماعی (عملی) به پیشرفت رشدی مناسب در گفتار و زبان بستگی دارد، تشخیص اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) در کودکان زیر 4 سال نادر است. اغلب کودکان در 4 یا 5 سالگی باید از توانایی های گفتار و زبان مناسب برخوردار باشند تا امکان مشخص کردن کمبودهای خاص در ارتباط اجتماعی وجود داشته باشد. انواع خفیف تر این اختلال ممکن است تا اوایل نوجوانی که زبان و تعامل های اجتماعی پیچیده تر می شوند، آشکار نشوند. پیامد اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) متفاوت است، طوری که برخی کودکان با گذشت زمان به طور قابل ملاحظه ای بهبود می یابند، در حالی که دیگران همچنان تا بزرگسالی مشکلاتی دارند. حتی در بین افرادی که بهبود قابل ملاحظه ای دارند، کمبودهای اولیه در کاربردشناسی می توانند اختلالات با دوامی را در روابط اجتماعی و رفتار و همین طور در فراگیری مهارت های مرتبط دیگر، نظیر بیان نوشتاری، ایجاد کنند.

 ژنتیکی و فیزیولوژیکی

به نظر می رسد که سابقه خانوادگی اختلال طیف اوتیسم، اختلالات ارتباط یا اختلال یادگیری خاص، خطر اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) را افزایش می دهد.

اختلالات طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم، ملاحظه تشخیصی اصلی برای افرادی است که کمبودهای ارتباط اجتماعی را نشان می دهند. این دو اختلال را می توان با وجود در اختلال طیف اوتیسم الگوهای رفتار، تمایلات یا فعالیت های محدود / تکراری و عدم وجود در اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) متمایز کرد. افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است فقط الگوهای رفتار، تمایلات و فعالیت های محدود / تکراری را در اوایل دوره رشد نشان دهند، بنابراین، باید پیشینه جامعی به دست آید. در صورتی که تمایل محدود و رفتارهای تکراری در گذشته وجود داشته باشند، فقدان کنونی نشانه ها مانع از تشخیص اختلال طیف اوتیسم نخواهد شد. تشخیص اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) فقط در صورتی باید مورد نظر قرار گیرد که سابقه رشد نتواند هرگونه شواهدی را برای الگوهای رفتار، تمایلات یا فعالیت های محدود / تکراری آشکار سازد.

اختلال کاستی توجه بیش فعالی

کمبودهای اصلی ADHD ممکن است اختلالاتی در ارتباط اجتماعی و محدودیت های کاربردی در ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، یا پیشرفت تحصیلی ایجاد کنند.

اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی)

نشانه های اختلال ارتباط اجتماعی با نشانه های اختلال اضطراب اجتماعی همپوشی دارند. ویژگی متمایزکننده، زمان شروع نشانه هاست. در اختلال ارتباط اجتماعی (عملی)، فرد هرگز ارتباط اجتماعی مؤثر نداشته است؛ در اختلال اضطراب اجتماعی، مهارت های ارتباط اجتماعی به طور مناسبی پرورش یافته اند، اما به دلیل اضطراب، ترس یا ناراحتی از تعامل های اجتماعی، مورد استفاده قرار نمی گیرند.

ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی ) و تأخیر کلی رشد

امکان دارد مهارت های ارتباط اجتماعی در افراد مبتلا به تأخیر کلی رشد یا ناتوانی عقلانی، معیوب باشند، اما تا زمانی که کمبودهای ارتباط اجتماعی بیش از محدودیت های عقلانی نباشند، تشخیص مجزا داده نمی شود.

 

 

 

 

اختلال زبان

 

مشکلات مداوم در فراگیری زبان و به کار بردن آن در ابعاد مختلف (یعنی، گفتاری، نوشتاری زبان اشاره، یا موارد دیگر) ناشی از کمبودهایی در درک یا تولید که شامل موارد زیر می شوند:

کاهش واژگان (دانش و استفاده از واژه).

ساختار جمله بندی محدود (توانایی کنار هم قرار دادن کلمات و پایانه های کلمه برای تشکیل دادن جملات براساس قواعد دستور زبان و ریخت شناسی).

اختلالات در کلام (توانایی استفاده از واژگان و متصل کردن جملات برای توضیح یا شرح دادن یک موضوع یا یک رشته رویدادها یا داشتن گفتگو).

توانایی های زبان به طور قابل ملاحظه و از لحاظ کیفی پایین تر از حد انتظار برای سن است که به محدودیت های کارکردی در ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا عملکرد شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، منجر می شود.

شروع نشانه ها در اوایل دوره رشد است.

این مشکلات را نمی توان به اختلال شنوایی یا حسی دیگر، کژکاری حرکتی، یا بیماری جسمانی یا عصبی دیگر نسبت داد و با ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی) یا تأخیر کلی رشد، بهتر توجیه نمی شوند.

ویژگی های تشخیصی اصلی اختلال زبان عبارتند از:

مشکلاتی در فراگیری

استفاده از زبان به علت کمبودهایی در درک یا تولید واژگان، ساختار جمله و کلام.

این کمبودهای زبان به علت کمبودهایی در ارتباط گفتاری، ارتباط نوشتاری یا زبان اشاره آشکار هستند. یادگیری و استفاده از زبان به هر دو مهارت دریافتی و بیانی وابسته است. توانایی بیانی به تولید علایم آوایی، ایما و اشاره ای یا کلامی اشاره دارد، در حالی که توانایی دریافتی به فرایند دریافت و درک کردن پیام های زبان اشاره دارد. لازم است مهارت های زبان در ابعاد بیانی و دریافتی ارزیابی شوند، زیرا امکان دارد اینها از نظر شدت تفاوت داشته باشند. برای مثال، ممکن است زبان بیانی فرد شدید معیوب باشد، در حالی که زبان دریافتی او اصلا معیوب نباشد.

اختلال زبان معمولا بر واژگان و دستور زبان تأثیر می گذارد و این تأثيرات بعدا توانایی برای کلام را محدود می کنند. اولین کلمات و عبارت های کودک احتمالا از همان ابتدا به تأخیر افتاده اند؛ حجم واژگان از آنچه انتظار می رود کوچکتر است و تنوع کمتری دارد؛ جملات، مخصوصا در زمان گذشته، کوتاه تر و کمتر پیچیده، همراه با خطاهای دستوری هستند، کمبودها در درک زبان غالبا دست کم گرفته می شوند، زیرا ممکن است کودکان در استفاده از فحوای کلام برای پی بردن به معنی، خوب باشند. امکان دارد

مشکلات کلمه یابی، تعریف های کلامی ضعیف یا درک نامناسب مترادفها، معانی چندگانه، یا بازی با کلمات متناسب با سن و فرهنگ وجود داشته باشد. مشکلات مربوط به یادآوری کلمات و جملات جدید، با مشکلات دنبال کردن دستورالعمل های طویل، مشکلات مرور کردن زنجیره های اطلاعات کلامی (مثل یادآوری شماره تلفن یا لیست خرید) و مشکلات یادآوری زنجیره های صوتی تازه، مهارتی که برای یادگیری کلمات جدید اهمیت دارد، آشکار می شوند. مشکلات مربوط به کلام، به وسیله توانایی کم در ارایه دادن اطلاعات مناسب درباره رویدادهای مهم و نقل کردن داستانی منسجم، نشان داده می شوند.

مشکل زبان با توانایی هایی که به طور قابل ملاحظه و از لحاظ کمی پایین تر از حد انتظار برای سن است و به طور چشمگیری در پیشرفت تحصیلی، عملکرد شغلی، ارتباط مؤثر یا معاشرت (ملاک ب) اختلال ایجاد می کند، آشکار می شود. اختلال زبان براساس ترکیب پیشینه فرد، مشاهده بالینی مستقیم در موقعیت های متفاوت (یعنی، خانه، مدرسه، محل کار)، و نمرات به دست آمده از آزمون های استاندارد شده توانایی زبان که بتوانند برای کمک کردن به برآورد شدت مورد استفاده قرار گیرند، تشخیص داده می شود.

فراگیری زبان با تغییرات از شروع دوره نوپایی تا سطح شایستگی بزرگسال که در نوجوانی پدید می آید، مشخص می شود. تغییرات در ابعاد زبان (صداها، کلمات، دستور زبان، متن های قصه پردازی / نمایشی و مهارت های گفتگو) به صورت افزایش ها و هم زمانی های درجه بندی شده براساس سن، آشکار می شوند. اختلال زبان در طول دوره رشد اولیه پدیدار می شود؛ با این حال، در فراگیری واژگان و ترکیبات کلمه اولیه، تفاوت قابل ملاحظه ای وجود دارد و تفاوت های فردی، به عنوان شاخص های تکی، پیامدهای بعدی را چندان پیش بینی نمی کنند. در ۴ سالگی، تفاوت های فردی در توانایی زبان پایدارتر هستند، دقت ارزیابی بهتر است و پیامدهای بعدی را خوب پیش بینی می کنند. اختلال زبان که از ۴ سالگی تشخیص داده شده باشد احتمالا با گذشت زمان ثابت است و معمولا تا بزرگسالی ادامه می یابد، هرچند که نیمرخ خاص توانایی ها و کاستی های زبان احتمالا در طول دوره رشد تغییر می کند.

 ژنتیکی و فیزیولوژیکی

اختلالات زبان خیلی توارث پذیرند و اعضای خانواده به احتمال بیشتری سابقه اختلال زبان دارند.

 تغییرات عادی در زبان

اختلال زبان باید از تغییرات رشدی عادی متمایز شود و ایجاد این تمایز قبل از ۴ سالگی دشوار است. هنگامی که فرد برای اختلال زبان ارزیابی می شود، انواع منطقه ای، اجتماعی، یا فرهنگی / قومی زبان  مثل لهجه ها باید در نظر گرفته شود.

اختلال شنوایی یا اختلال حسی دیگر

اختلال شنوایی به عنوان علت اصلی مشکلات زبان باید به حساب آورده نشود. کمبودهای زبان ممکن است با اختلال شنوایی، کمبود حسی دیگر، یا کمبود گویایی - حرکتی ارتباط داشته باشد. در صورتی که کمبودهای زبان بیش از آنهایی باشند که معمولا با این مشکلات ارتباط دارند، تشخیص اختلال زبان می تواند داده شود.

 ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی)

تأخیر در زبان اغلب ویژگی بیانگر ناتوانی عقلانی است و تا زمانی که کودک بتواند آزمون های استاندارد شده را پر کند، تشخیص قطعی نمی تواند صورت گیرد. تشخیص مجزا داده نمی شود مگر اینکه کمبودهای زبان آشکارا بیش از محدودیت های عقلانی باشند.

اختلالات عصبی

اختلال زبان می تواند در ارتباط با اختلالات عصبی، از جمله صرع (مثل زبان پریشی اکتسابی یا نشانگان لاندو - كلفنر) اکتساب شود.

واپس روی زبان

فقدان گفتار و زبان در کودک زیر ۳ سال می تواند علامت اختلال طیف اوتیسم (همراه با واپس روی رشدی) یا بیماری عصبی خاص، مانند نشانگان لاندو - كلفنر باشد. در کودکان بزرگتر از ۳ سال، فقدان زبان می تواند نشانه حملات صرعی باشد و برای منتفی دانستن وجود صرع، ارزیابی تشخیصی ضرورت دارد (مثل برق نگاری مغزی عادی و خواب).

همزمانی اختلالات

اختلال زبان با اختلالات عصبی - رشدی دیگر از لحاظ اختلال یادگیری خاص (سواد و کار با اعداد)، اختلال کاستی توجه / بیش فعالی، اختلال طیف اوتیسم و اختلال هماهنگی مربوط به رشد، ارتباط نیرومندی دارد. این اختلال با اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) نیز ارتباط دارد. اغلب سابقه خانوادگی مثبت اختلالات گفتار و زبان وجود دارد.

 

 

 

 

 

 

 

اختلال صدای گفتار

 

همهی کودکان کم کم شروع به صحبت کردن و یادگیری می کنند. برای کودکان هر سنی ویژه یادگیری کلماتی به خصوص است اما در هشت سالگی دیگر انتظار می رود که کودک بتواند تمامی کلمات را به کار ببرد ولی گاهی می بینیم که کودکان در این زمینه مشکل دارند؛ این مسأله باعث می‌ شود که آنچه را که کودکان می‌ خواهند بیان کنند را متوجه نشویم و در واقع گفته می‌ شود که دارای اختلال صدای گفتار هستند. کنش پریشی کلامی نیز نام دیگر این اختلال است.

ملاک های تشخیصی اختلال صدای گفتار

مشکل مداوم در تولید صدای گفتار که در مفهوم بودن گفتار اختلال ایجاد کرده یا از ارتباط کلامی پیام ها جلوگیری می کند.

این اختلال محدودیت هایی را در ارتباط مؤثر ایجاد می کند که مشارکت اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا عملکرد شغلی را به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، مختل می کند.

شروع نشانه ها در اوایل دوره رشد است.

این مشکلات نمی توانند ناشی از بیماری های مادرزادی یا اکتسابی، مانند فلج مغزی، شکاف کام، ناشنوایی یا فقدان شنیدن، صدمه مغزی آسیب زا یا بیماری های جسمانی یا عصبی دیگر باشند.

تولید صدای گفتار، طرز بیان روشن واج ها (یعنی صداهای تکی) را توصیف می کند که وقتی باهم ترکیب شوند، کلمات گفتاری را تشکیل می دهند. تولید صدای گفتار به دانش واج شناختی صداهای گفتار و توانایی هماهنگ کردن حرکات اندامهای تولید گفتار (مثل آرواره، زبان، و لبها) همراه با تنفس و تولید صدا برای گفتار نیاز دارد. کودکان مبتلا به مشکلات تولید گفتار ممکن است در رابطه با دانش واج شناختی صداهای گفتار یا توانایی هماهنگ کردن حرکات برای گفتار، به درجات مختلف دچار مشکل بنابراین، اختلال صدای گفتار از نظر مکانیزم های زیربنایی آن ناهمگن است و اختلال واج شناختی و اختلال تولید گفتار را شامل می شود. اختلال صدای گفتار زمانی تشخیص داده می شود که تولید صدای گفتار براساس سن و مرحله رشد کودک، مورد انتظار نباشد و همچنین زمانی که این کمبودها حاصل اختلال جسمانی، ساختاری، عصبی، یا شنوایی نباشد. گفتار کلی در کودکانی که در 4 سالگی به طور عادی را می کنند، باید قابل فهم باشد، در حالی که در 2 سالگی، فقط 50 درصد ممکن است قابل درک باشد.

یادگیری تولید کردن صداهای گفتار به صورت روشن و دقیق و یادگیری تولید کردن گفتار متصل به صورت فصيح، مهارت های رشدی هستند. شمرده بیان کردن صداهای گفتار، از الگوی رشد پیروی می کند، که در هنجارهای سنی آزمون های استاندارد شده منعکس شده است. برای کودکانی که به طور عادی رشد می کنند، غیرعادی نیست که وقتی صحبت کردن را یاد می گیرند، برای کوتاه کردن کلمات و هجاها از فرایندهای مربوط به رشد استفاده کنند، اما پیشرفت آنها در تسلط یافتن بر تولید صدای گفتار باید در 3 سالگی به گفتار عمدتا قابل فهم منجر شود. کودکان مبتلا به اختلال صدای گفتار، بعد از سنی که اغلب کودکان می توانند کلمات را به وضوح تولید کنند، به استفاده از فرایندهای ساده کردن واج شناختی ناپخته ادامه می دهند.

در 7 سالگی، مطابق با هنجارهای سنی و جامعه، اغلب صداهای گفتار باید به روشنی تولید شده واغلب کلمات باید درست تلفظ شوند. همچنین صداهایی که غالبا بد بیان می شوند، بعدا آموخته شوند که باعث می شود آنها «آخر 8 سالگی» نامیده شوند (zh, dzh, ch, th, z, s, r, l) بد بیان کردن هریک از این صداها به خودی خود تا 8 سالگی می تواند در محدوده طبیعی باشد. در صورتی که صداهای متعدد درگیر باشند، شاید مناسب باشد که برخی از این صداها به عنوان بخشی از برنامه بهبود بخشیدن به قابل فهم بودن گفتار، قبل از سنی که تقریبا تمام کودکان می توانند آنها را درست تولید کنند، کانون توجه قرار گیرند. نوک زبانی (یعنی بد بیان کردن صداهای سوت مانند) خیلی شایع است و می تواند الگوهای جلویی و عقبی مسیر جریان هوا را در بر داشته باشد. این ممکن است با الگوی نابهنجار بلعیدن فرو بردن با زبان ارتباط داشته باشد. اغلب کودکان مبتلا به اختلال صدای گفتار به درمان، خوب جواب می دهند و مشکلات گفتار با گذشت زمان بهبود می یابند، و بنابراین، این اختلال می تواند دایمی نباشد. اما وقتی اختلال زبان نیز وجود داشته باشد، اختلال گفتار پیش آگهی ضعیف تری دارد و ممکن است با اختلالات یادگیری خاص ارتباط داشته باشد.

تنوع های منطقه ای، اجتماعی یا فرهنگی/ قومی گفتار باید قبل از تشخیص دادن، در نظر گرفته شوند.

  اختلال شنوایی یا اختلال حسی دیگر

اختلال شنوایی یا ناشنوایی ممکن است به نابهنجاری های گفتار منجر شود. کمبودهای تولید صدای گفتار می توانند با اختلال شنوایی، کمبود حسی دیگر، یا کمبود گفتاری - حرکتی ارتباط داشته باشند. در صورتی که کمبودهای گفتاری بیش از کمبودهایی باشند که معمولا با این مشکلات ارتباط دارند، تشخیص اختلال صدای گفتار می تواند داده شود.

  کمبودهای ساختار

اختلال گفتار ممکن است ناشی از کمبودهای ساختاری باشد (مثل شکاف کام).

نارساگویی عضوی

اختلال گفتار ممکن است ناشی از اختلال حرکتی، مانند فلج مغزی باشد. علایم عصبی، همین طور ویژگی های برجسته صدا، نارساگویی عضوی را از اختلال صدای گفتار متمایز می کنند، هرچند در کودکان خردسال (زیر 3 سال) تمایز ممکن است دشوار باشد، مخصوصا زمانی که درگیری حرکتی کلی بدن وجود نداشته یا حداقل باشد (به عنوان مثال در نشانگان ورستر - درافت).

لالی انتخابی

استفاده محدود از زبان می تواند علامت لالی انتخابی باشد، نوعی اختلال اضطرابی با فقدان گفتار در یک یا چند زمینه یا موقعیت مشخص می شود. لالی انتخابی می تواند در کودکان مبتلا به اختلال گفتار به علت شرمندگی از اختلالشان ایجاد شود، اما خیلی از کودکان مبتلا به لالی انتخاب در محیط های «امن»، نظیر خانه یا با دوستان صمیمی، گفتار عادی دارند.

 

 

 

 

اختلال فصاحت با شروع کودکی (لکنت زبان)

 

اختلالات در فصاحت عادی و الگوی زمانی گفتار که با سن و مهارت های زبان فرد تناسب ندارند با گذشت زمان ادامه می یابند و با وقوع مکرر و محسوس یک (یا تعداد بیشتری از موارد زیر مشخص می شوند:

تکرارهای صدا و هجا.

طولانی کردن صدای حروف صدا دار و بی صدا.

کلمات بریده بریده (مثل مکث های داخل کلمه).

وقفه های قابل شنیدن یا ساکت (مکث های کامل شده یا ناکامل در گفتار).

درازگویی ها (جایگزین کردن کلمه برای اجتناب از کلمات مشکل آفرین).

تکرارهای کلمه تک هجایی (مثل «من - من - من - من او را می بینیم»).

این اختلال موجب اضطراب در مورد صحبت کردن می شود یا محدودیت هایی را برای ارتباط، مشارکت اجتماعی یا عملکرد تحصیلی یا شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، ایجاد میکند.

شروع نشانه ها در اوایل دوره رشد است.

این اختلال ناشی از کمبود گفتاری - حرکتی یا حسی، عدم فصاحت مرتبط با صدمه عصبی (مثل سکته، تومور، آسیب)، یا بیماری جسمانی دیگر نیست و با اختلال روانی دیگر بهتر توجيه نمی شود.

ویژگی اصلی اختلال فصاحت با شروع کودکی (لکنت زبان)، اختلال در فصاحت عادی و الگوی زمانی گفتار است که برای سن فرد نامتناسب است. این اختلال با تکرار یا طولانی کردن صداها یا هجاها و با انواع دیگر عدم فصاحت گفتار، از جمله کلمات بریده بریده (مثل مکث های داخل کلمه)، وقفه های قابل شنیدن یا ساکت (یعنی، مکث های کامل شده یا ناکامل در گفتار)، درازگویی ها (یعنی، جایگزین کردن کلمه برای اجتناب از کلمات مشکل آفرین)، ادای کلمات با تنش جسمانی اضافی و تکرارهای کلمه تک هجایی (مثل «من - من - من - من او را می بینیم» مشخص می شود. اختلال در فصاحت، پیشرفت تحصیلی یا شغلی یا ارتباط اجتماعی را مختل می کند. میزان اختلال از یک موقعیت به موقعیت دیگر تفاوت دارد و اغلب زمانی شدیدتر است که فشار خاصی برای ارتباط برقرار کردن وجود داشته باشد (مثل کنفرانس دادن در مدرسه، مصاحبه کردن برای کار). عدم فصاحت اغلب هنگام روخوانی، آواز خواندن یا صحبت کردن با اشیای بی جان یا حیوانات خانگی وجود ندارد.

اختلال فصاحت با شروع کودکی، یا لکنت زبان مربوط به رشد، در 80 تا 90 درصد افراد مبتلا، در 6 سالگی روی می دهد، طوری که سن شروع از 2 تا 7 سالگی گسترش دارد. شروع می تواند پنهان یا ناگهانی باشد. معمولا، عدم فصاحت ها به صورت تدریجی، همراه با تکرار حروف بی صدای اول، اولین كلمات عبارت یا کلمات طولانی شروع می شوند. وقتی این اختلال پیشرفت می کند، عدم فصاحت ها مکرر و مزاحم تر می شوند و در اغلب کلمات یا عبارت های معنی دار در سخن، روی می دهند. وقتی کودک از مشکل گفتار آگاه می شود، ممکن است مکانیزم هایی مانند اجتناب از صحبت کردن در حضور مردم و استفاده از سخن های کوتاه و ساده را برای پرهیز کردن از عدم فصاحت ها و پاسخ های هیجانی، پرورش دهد. پژوهش طولی نشان می دهد که 65 تا 85 درصد کودکان از عدم فصاحت بهبود می یابند،  طوری که شدت اختلال فصاحت در 8 سالگی، بهبود یا تداوم آن را تا نوجوانی و پس از آن، پیش بینی می کند.

 ژنتیکی و فیزیولوژیکی

خطر لکنت زبان در بین خویشاوندان درجه اول افراد مبتلا به اختلال فصاحت با شروع کودکی بیشتر از سه برابر خطر در کل جمعیت است.

پیامدهای کارکردی اختلال فصاحت (لکنت زبان) با شروع کودکی

عدم فصاحت علاوه بر اینکه جلوه ای از بیماری است، استرس و اضطراب می توانند آن را تشدید کنند. اختلال عملکرد اجتماعی می تواند از این اضطراب ناشی شود.

کمبودهای حسی

عدم فصاحت گفتار می تواند با اختلال شنوایی، کمبود حسی دیگر یا کمبود گفتاری - حرکتی ارتباط داشته باشد. در صورتی که عدم فصاحت گفتار از آنچه معمولا با این مشکلات ارتباط دارند بیشتر باشد، تشخیص اختلال فصاحت با شروع کودکی می تواند داده شود.

عدم فصاحت های گفتار عادی

این اختلال باید از عدم فصاحت های عادی که غالبا در کودکان روی می دهند، که تکرارهای کلمه یا عبارت (مثل «من، بستنی می خواهم، می خواهم»)، عبارت های ناقص، اصوات، عبارت های کامل نشده و اظهارات معترضه را شامل می شوند، متمایز شود.

 عوارض جانبی دارو

تأخیر در زبان اغلب ویژگی بیانگر ناتوانی عقلانی است و تا زمانی که کودک بتواند آزمون های استاندارد شده را پر کند، تشخیص قطعی نمی تواند صورت گیرد. تشخیص مجزا داده نمی شود مگر اینکه کمبودهای زبان آشکارا بیش از محدودیت های عقلانی باشند.

  عدم فصاحت ها با شروع بزرگسالی

اگر شروع عدم فصاحت ها در نوجوانی یا پس از آن باشد، به جای اختلال عصبی - رشدی، «عدم فصاحت با شروع بزرگسالی» است. عدم فصاحت ها با شروع بزرگسالی با صدمات عصبی خاص و انواع بیماری های جسمانی و اختلالات روانی ارتباط دارند و می توانند به وسیله آنها مشخص شوند، اما تشخیص 5-DSM نیستند.

اختلال توره

تیکه ای آوایی و آواگری های مکرر اختلال تورها باید به وسیله ماهیت و زمان بندی آنها، از صداهای تکراری اختلال فصاحت با شروع کودکی، قابل تشخیص باشند.

 

 

 

 

 

اختلال ارتباط اجتماعی (عملی)

 

مشکلات مداوم در استفاده اجتماعی ارتباط کلامی و غیرکلامی به صورتی که با تمام موارد زیر آشکار می شوند:

کمبودهایی در استفاده از ارتباط برای مقاصد اجتماعی، مانند خوشامدگویی و در میان گذاشتن اطلاعات، به شیوه ای که برای موقعیت اجتماعی مناسب باشد.

اختلال در توانایی تغییر دادن ارتباط برای جور شدن با موقعیت یا نیازهای شنونده، مانند صحبت کردن در کلاس به صورت متفاوت با زمین بازی، حرف زدن با کودک به صورت متفاوت با بزرگسال و اجتناب از به کار بردن زبان بیش از حد رسمی.

مشکلاتی در رابطه با پیروی کردن از قواعد برای گفتگو یا داستان سرایی، نظیر رعایت کردن نوبت در گفتگو، بیان کردن به صورت دیگر به هنگامی که فرد درست فهمیده نشده باشد و آگاهی از نحوه به کارگیری علایم کلامی و غیرکلامی برای تنظیم کردن تعامل.

مشکلاتی در رابطه با فهمیدن آنچه به صورت آشکار بیان شده است (مثل ارجاع دادن ها) و معانی بی دقت یا مبهم زبان (مثل اصطلاحات، شوخی، استعاره ها، معانی متعددی که برای تعبیر به زمینه بستگی دارند).

این اختلال موجب اضطراب در مورد صحبت کردن می شود یا محدودیت هایی را برای ارتباط، مشارکت اجتماعی یا عملکرد تحصیلی یا شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، ایجاد میکند.

 این کمبودها به محدودیت های کارکردی در ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، روابط اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا عملکرد شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، منجر می شوند.

نشانه ها ناشی از بیماری جسمانی یا عصبی دیگر یا توانایی های کم در زمینه های ساختار کلمه و دستور زبان نیستند و با اختلال طیف اوتیسم، ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی)، تأخیر کلی رشد، یا اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی شوند.

چون ارتباط اجتماعی (عملی) به پیشرفت رشدی مناسب در گفتار و زبان بستگی دارد، تشخیص اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) در کودکان زیر 4 سال نادر است. اغلب کودکان در 4 یا 5 سالگی باید از توانایی های گفتار و زبان مناسب برخوردار باشند تا امکان مشخص کردن کمبودهای خاص در ارتباط اجتماعی وجود داشته باشد. انواع خفیف تر این اختلال ممکن است تا اوایل نوجوانی که زبان و تعامل های اجتماعی پیچیده تر می شوند، آشکار نشوند. پیامد اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) متفاوت است، طوری که برخی کودکان با گذشت زمان به طور قابل ملاحظه ای بهبود می یابند، در حالی که دیگران همچنان تا بزرگسالی مشکلاتی دارند. حتی در بین افرادی که بهبود قابل ملاحظه ای دارند، کمبودهای اولیه در کاربردشناسی می توانند اختلالات با دوامی را در روابط اجتماعی و رفتار و همین طور در فراگیری مهارت های مرتبط دیگر، نظیر بیان نوشتاری، ایجاد کنند.

 ژنتیکی و فیزیولوژیکی

به نظر می رسد که سابقه خانوادگی اختلال طیف اوتیسم، اختلالات ارتباط یا اختلال یادگیری خاص، خطر اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) را افزایش می دهد.

اختلالات طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم، ملاحظه تشخیصی اصلی برای افرادی است که کمبودهای ارتباط اجتماعی را نشان می دهند. این دو اختلال را می توان با وجود در اختلال طیف اوتیسم الگوهای رفتار، تمایلات یا فعالیت های محدود / تکراری و عدم وجود در اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) متمایز کرد. افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است فقط الگوهای رفتار، تمایلات و فعالیت های محدود / تکراری را در اوایل دوره رشد نشان دهند، بنابراین، باید پیشینه جامعی به دست آید. در صورتی که تمایل محدود و رفتارهای تکراری در گذشته وجود داشته باشند، فقدان کنونی نشانه ها مانع از تشخیص اختلال طیف اوتیسم نخواهد شد. تشخیص اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) فقط در صورتی باید مورد نظر قرار گیرد که سابقه رشد نتواند هرگونه شواهدی را برای الگوهای رفتار، تمایلات یا فعالیت های محدود / تکراری آشکار سازد.

اختلال کاستی توجه بیش فعالی

کمبودهای اصلی ADHD ممکن است اختلالاتی در ارتباط اجتماعی و محدودیت های کاربردی در ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، یا پیشرفت تحصیلی ایجاد کنند.

اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی)

نشانه های اختلال ارتباط اجتماعی با نشانه های اختلال اضطراب اجتماعی همپوشی دارند. ویژگی متمایزکننده، زمان شروع نشانه هاست. در اختلال ارتباط اجتماعی (عملی)، فرد هرگز ارتباط اجتماعی مؤثر نداشته است؛ در اختلال اضطراب اجتماعی، مهارت های ارتباط اجتماعی به طور مناسبی پرورش یافته اند، اما به دلیل اضطراب، ترس یا ناراحتی از تعامل های اجتماعی، مورد استفاده قرار نمی گیرند.

ناتوانی عقلانی (اختلال عقلانی رشدی ) و تأخیر کلی رشد

امکان دارد مهارت های ارتباط اجتماعی در افراد مبتلا به تأخیر کلی رشد یا ناتوانی عقلانی، معیوب باشند، اما تا زمانی که کمبودهای ارتباط اجتماعی بیش از محدودیت های عقلانی نباشند، تشخیص مجزا داده نمی شود.