توضیحات

نوشته شده توسط مدیر سایت

دسته: اعتیاد به مشروبات الکلی

شامپاین

شامپاین (فرانسوی: vin de Champagne) نام نوعی شراب گازدار است، که در جهان شهرت بسیاری دارد. این نوشیدنی علاوه بر شهرتش در تمام جهان، بیشتر در جشن‌ها مصرف می‌شود.

این نوع شراب در ناحیه‌ای به نام شامپاین در فرانسه ساخته می‌شود و نام خود را نیز از همین مکان گرفته‌است. از آنجا که بعضی از سازندگان شراب در دیگر قسمت‌های دنیا از عنوان شامپاین استفاده می‌کنند بسیاری از کشور‌ها استفاده از این نام را محدود به نوع شرابهایی کرده‌اند که از شامپاین فرانسه می‌آیند. در اروپا، این قانون را (Protected Designation of Origin (PDO ابلاغ کرده و استفاده می‌شود. در بقیه کشورها مثل آمریکا و فرانسه، استفاده از این نام و عنوان آن هم تحت شرایط خاص برای آمریکایی‌های تولیدکننده شرابهای گازدار قابل استفاده‌است.

شرابهای منطقه شامپاین قبل از قرون وسطی شناخته شده بودند. کلیساها مکان‌هایی برای تولید شراب داشتند و کشیشان از شراب در مراسم آیینی و دینی خود استفاده می‌کردند. پادشاهان فرانسه به صورت سنتی در Remis غسل داده می‌شدند و از شامپاین برای قسمتی از مراسم تاجگذاری استفاده می‌کردند. آن‌ها روشنایی، درخشش و تلالو شراب را می‌ستودند و از آن برای اعلام بیعت با دیگر پادشاهان در اروپا استفاده می‌کردند. در قرن ۱۷ میلادی همچنان از شامپاین به عنوان شرابی برای جشن در کشورهای اروپایی استفاده می‌شد. انگلیس در آن دوران بیشترین مصرف‌کنندگان شامپاین را در بین کشورهای دیگر داشت.

اولین آگهی این نوع شراب‌ها حدود سال ۱۸۳۵ میلادی و در جایی به نام Limoux ساخته شد. در سال‌های ۱۷۰۰ میلادی، شامپاین، یعنی نوشیدنی‌ایی که در حال حاضر ما آن را می‌شناسیم، متولد شد. حداقل ۳۰ سال قبل از تلاش‌هایِ Dom Perignon، فیزیک‌دانان انگلیسی یک تخمیر ثانویه را با اضافه کردن شکر، به‌دست آورده بودند. در سال ۱۶۶۲ میلادی Merrettn به خانواده سلطنتی کاغذی را ارائه داد که در آن در مورد جزئیات روشی به نام «شامپاین» یا «شامپاین مِتُد» نوشته شده بود. اگرچه کشیش فرانسوی دام پریگنون(Dom Perignon)، شامپاین را اختراع نکرده‌است، امّا سهم قابل توجهی در توسعه، ساخت و پرداخت این نوع شراب ارائه داده‌است. به عنوان مثال قرار دادن یک چوب پنبه بر دهانهٔ بطری‌ها برای جلوگیری از فشار گازهای حاصل از تخمیر، از کارهای اوست. بسیاری بر این عقیده‌اند که اولین شامپاین با ریواس ساخته شد، اما آن روش به علت پرهزینه بودن به مرور تغییر کرد.

در تمامی اروپا درباریان، شامپاین را به عنوان شرابی یکتا و بی نظیر می‌شناختند و آن را به قدرت و اشرافیت ربط می‌دادند. افرادی که شامپاین را می‌ساختند به تاریخ و هویت شرابشان علاقه‌مند بوده و به این خاطر شامپاین را به اشرافیت، جشنواره‌ها و مراسم و تشریفات مذهبی نسبت داده و درخورِ این مراسم و همچین افراد ثروتمند می‌دانستند. تلاش این افراد با پدیدار شدن طبقه متوسطی که سرمایه خود را در راه‌هایی مانند خریدن شامپاین خرج می‌کردند، مقارن گردید و در نتیجه سازندگان شامپاین سود بسیاری کسب کردند.

در سال ۱۸ میلادی، جورج لیبورن(George Leybourne) یکی از افراد سرشناس و هنرمندان آن روزها، حمایت و تبلیغ شامپاین را مشغلهٔ خود ساخت. یکی از سازندگان شامپاین به نام موئت (Moët) از وی خواست تا در مورد شامپاین ترانه‌هایی بسازد. به‌ویژه در مورد مواردی چون تأثیرات آن و داشتن یک زندگی خوب و زیبا با شامپاین. این هنرمند همچنین قبول کرد که در هیچ مکان عمومی، نوشیدنیِ الکلی به غیر از شامپاین را ننوشد. لیبورن با این کارها آب و رنگ فریبنده‌ای به شامپاین، به عنوان یکی از مهم‌ترین نوشیدنی‌های در مناسبات اجتماعی، داد به‌طوری که نتیجه آن هنوز دیده می‌شود و مردم شامپاین را با همان عنوان‌ها می‌شناسند.

در دهه ۱۹۰۰ میلادی، شامپاین بسیار شیرین تر از شامپاینی بود که امروزه نوشیده می‌شود. روس‌ها ترجیح می‌دادند در شامپاین به ازای هر یک لیتر، ۳۰۰ گرم شیرین‌کننده داشته باشند. تغییرات اساسی در شامپاین وقتی آغاز شد که پریِر جوئت (Perrier-Jouët) در سال ۱۸۴۶ میلادی، تصمیم گرفت بدون شیرین کردن انگورهای شرابی، آن‌ها را به لندن صادر کند و به این ترتیب طرح شامپاین خشک (شامپاین مدرن)، در سال ۱۸۷۶ میلادی در انگلستان ایجاد شد.

توضیحات

نوشته شده توسط مدیر سایت

دسته: اعتیاد به مشروبات الکلی

تکیلا

 

تِکیلا (به اسپانیایی: Tequila)  یک نوشیدنی الکلی تقطیری است که از گیاه آگاوهٔ آبی تهیه می‌شود، و عمدتاً در ناحیهٔ اطراف شهر تکیلا در ۶۵ کیلومتر (۴۰ مایل) شمال غربی گوادالاخارا و در ارتفاعات خالیسکو در ایالت خالیسکو در غرب مکزیک تولید می‌شود.

خاک‌های آتشفشانی قرمز در منطقهٔ تکیلا برای رشد آگاوهٔ آبی مناسب است و سالانه بیش از ۳۰۰ میلیون گیاه در آنجا برداشت می‌شود. آگاوه، بسته به منطقه، رشد متفاوتی دارد. آگاوه‌های آبی که در ارتفاعات منطقهٔ لوس آلتوس رشد می‌کنند از نظر عطر و طعم بزرگتر و شیرین‌تر هستند. آگاوه‌های برداشت‌شده در منطقهٔ دره، عطر و طعم علفی بیشتری دارند. به دلیل اهمیت تاریخی و فرهنگی آن، منطقهٔ نزدیک تکیلا، شامل منظره آگاوه و تأسیسات صنعتی باستانی تکیلا در سال ۲۰۰۶ به عنوان میراث جهانی شناخته شد.

قوانین مکزیک بیان می‌کند که تکیلا را می توان تنها در ایالت خالیسکو و شهرداری‌های محدود در ایالت‌های گواناهواتو، میچوآکان، نایاریت، و تامائولیپاس تولید کرد.

فارغ از تمایز جغرافیایی، تکیلا از مسکال متمایز است زیرا تکیلا فقط از آگاوهٔ آبی تهیه می شود و نوشیدنی‌ها به روش‌های مختلف تهیه می‌شوند.تکیلا معمولاً در مکزیک به عنوان شات با نمک و لیمو سرو می‌شود. تکیلا باید بین ۳۵ تا ۵۵ درصد الکل داشته باشد (۷۰ تا ۱۱۰ استاندارد ایالات متحده).

تاریخچه

تکیلا نخستین بار در سده شانزدهم -در نزدیکی شهری که در آینده به همین نام ساخته شد- فراورده شد. آزتکها پیشتر از گیاه آگاوه یک نوشیدنی تخمیری به دست می‌آوردند. اسپانیاییها هنگامی که بر این بخش از جهان دست یافتند، نخستین کسانی بودند که این گیاه را تقطیر کردند تا نخستین نوشیدنی تقطیری آمریکای شمالی را پدیدآورند. نخستین بار در سال ۱۶۰۰ (میلادی) نخستین کارخانه برای فراوری انبوه تکیلا در مکزیک ساخته شد.

انواع

۲ دسته تکیلا وجود دارد:

1. میکستوس (Mixtos) با ۱۰۰٪ آگاو،
2. میکستوس (Mixtos) با دست کم ۵۱٪ آگاو، به همراه دیگر قندهای موجود.

میکستوس هر دو قند گلوکز و فروکتوز را داراست.

تکیلا با ۱۰۰٪ آگاو مانند دسته بلانکو یا plata است که تندتر با طعم دهنده‌های تند، در حالی که انواع reposado و añejo ملایم‌تر هستند.

همان‌طور که اسپریت‌های دیگر هم در چند سال تهیه، به اندازه تکیلا طول می‌کشد، و طعم از چوب و الکل را دارا هستند؛ ولی تفاوت عمده با طعم تکیلا ۱۰۰٪ آگاو در عنصر پایه آن، یعنی گیاه آگاو است.

تکیلا معمولاً در یکی از پنج گروه زیر بطری می‌شود:

1. Blanco (سفید) یا plata (نقره): بطری شده بلافاصله پس از تقطیر، با سن کمتر از دو ماه در استیل یا بشکه چوب بلوط؛
2. Joven (جوان) یا oro (طلا): ترکیبی از بلانکو تکیلا و reposado تکیلا؛
3. Reposado (

3. استراحت): سن حداقل دو ماه، اما کمتر از یک سال در بشکه چوب بلوط قرار می‌گیرد؛
4. Añejo (سن یا محصول): سن حداقل یک سال، اما کمتر از سه سال در بشکه چوب بلوط‌های کوچک مانده؛
5. Extra Añejo (عمرزیاد یا عمر فوق‌العاده): حداقل سه سال در بشکه‌های بلوط است.

توضیحات

نوشته شده توسط مدیر سایت

دسته: اعتیاد به مشروبات الکلی

لیکور

 

لیکور (به فرانسوی: Liqueur) یکی از انواع نوشیدنی‌های الکلی است. لیکورها از یکی از نوشیدنی‌های تقطیری تهیه می‌شوند و برای مزه دادن به آن‌ها از میوه، خامه، گیاهان دارویی، ادویه، گل یا آجیل استفاده شده و به همراه شکر یا شیرین‌کننده‌های دیگر در بطری بسته‌بندی می‌شوند. لیکورها معمولاً کاملاً شیرین هستند و اغلب بعد از ترکیب مواد تشکیل دهنده، دوره طولانی‌ای را برای جا افتادن طی نمی‌کنند. البته ممکن است در طول فرایند تولید، برای ترکیب عطر و طعم، آن‌ها را برای مدتی نگهداری کنند - یا اصطلاحاً به آن‌ها استراحت بدهند.

توضیحات

نوشته شده توسط مدیر سایت

دسته: اعتیاد به مشروبات الکلی

آبجو (یا فوگان، آخسمه،اخمشه، مزر، بوزه، نبید، بیره،ماء الشعیر ) پرمصرف‌ترین و قدیمی‌ترین نوشیدنی الکلی و پس از آب و چای محبوب‌ترین نوشیدنی جهان است. آبجو حاصل تخمیر نشاسته و اساساً انواع دانه غلات است، هرچند بیشتر دانه جو مورد استفاده قرار می‌گیرد، ولی از دانه‌های برنج، ذرت و گندم نیز استفاده می‌شود. بیشتر طعم تلخی آبجو به خاطر رازک است که یک نگهدارنده طبیعی نیز می‌باشد، اگرچه آبجو در برخی موارد طعم‌های دیگری چون سبزیجات و میوه‌ها را نیز شامل می‌شود. در برخی از قدیمی‌ترین نوشته‌های شناخته شده می‌توان اشاراتی به تولید و توزیع آبجو یافت، در قانون حمورابی اشاره ویژه‌ای به قوانین سرو آبجو وجود دارد.

 

تاریخچه

 

آبجوسازی عمری به درازای تمدن دارد.در واقع عمر آن به ۱۰٬۰۰۰ سال ق.م به زمان کاشت غلات در میان‌رودان یا عراق امروزی بازمی‌گردد.در نوشته‌های تاریخی به‌جا مانده از مصر باستان و میان‌رودان نیز به آن اشاره شده‌است. باستان شناسان بر این باورند که آبجو در شکل‌گیری تمدن‌ها تأثیر داشته‌است.

قدیمی‌ترین شواهد شیمیایی به دست آمده از ساخت آبجو متعلق به حدود ۳۱۰۰ تا ۳۵۰۰ پ. م در گودین‌تپه شهرستان کنگاور استان کرمانشاه کشورایران است.لوح ابلا که در منطقه ابلا سوریه کشف شده‌است و به ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد بازمی‌گردد، گواه از تولید گسترده آبجو در این شهر دارد.

در منابع دیگر به دست آمده، تولید آبجو را حدود ۶۰۰۰ سال قبل از میلاد توسط سومریان برآورد کرده‌اند که از حدود ۴۰۰۰ سال قبل از میلاد در مصر مصرف می‌شده‌است.

از آنجا که هر ماده حاوی کربوهیدرات، مانند شکر و نشاسته، می‌تواند به صورت طبیعی تخمیر شود، این احتمال وجود دارد که آبجو به صورت مستقل در فرهنگ‌های مختلف جهان کشف شده باشد. نان و آبجو با افزایش سطح رفاه زندگی، اسباب توسعه فناوری‌های بشر را برای ساخت تمدن‌ها ایجاد کردند.

آبجو در اروپا توسط قبایل ژرمن و سلتیک در ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد رواج یافت و عموماً تولید آبجو در مقیاس مصرف داخلی تولید می‌شده‌است.آبجو ابتدایی اروپایی‌ها علاوه برمواد اولیه تولید، شامل مواد دیگری چون عسل، انواع مختلف گیاهان، ادویه جات و مواد دیگری چون گیاهان مخدر نیز بوده‌است، از این رو آنچه اروپایی‌ها در گذشته می‌نوشیدند، احتمالاً نزد جوامع کنونی به عنوان آبجو شناخته نمی‌شود. همچنین آبجوهای آن زمان فاقد رازک بوده‌است و اولین استفاده‌ها از رازک در اروپا در حدود ۸۲۲ میلادی توسط یک راهب کارولنژی و بعدها در سال ۱۰۶۷ توسط راهبه‌ای به نام هیلدگارد مقدس ذکر شده‌است.

در ۱۵۱۶ میلادی، ویلیام چهارم، دوک باواریا، قانون راینهایتسگبوت (به آلمانی: Reinheitsgebot) را وضع نمود، احتمالاً قدیمی‌ترین قانون مرتبط با کیفیت مواد خوراکی که همچنان در قرن ۲۱ رعایت می‌شود و برطبق آن مواد تشکیل دهنده آبجو شامل آب، رازک و جو می‌شود.^[۲۴] تاپیش از انقلاب صنعتی آبجو به صورت خانگی تولید و فروخته می‌شد، اگرچه در قرن ۷ میلادی تولید و فروش آبجو توسط صومعه‌های اروپا نیز صورت می‌گرفت. در طی انقلاب صنعتی تولید دست‌ساز آبجو جای خود را به تولید صنعتی داد و تا پایان قرن ۱۹ میلادی تولید خانگی آبجو به صورت چشمگیری کاهش یافت. با رواج یافتن دماسنج و آب‌سنج که امکان نظارت و آگاهی از حاصل آبجوسازی را فراهم می‌کند، صنعت آبجو سازی نیز تغییر کرد.

امروزه صنعت آبجوسازی به یک صنعت جهانی متشکل از شرکت‌های چند ملیتی و هزاران تولیدکننده کوچکتر چون آبجوسازهای منطقه‌ای و مغازه‌هاست.هرسالِ بیش از ۱۳۳ میلیارد لیتر (۳۵ میلیارد گالن) آبجو به فروش می‌رسد و در سال ۲۰۰۶ میلادی مجموع درآمد حاصل از فروش آبجو ۲۹۴٬۵ میلیارد دلار بوده‌است.

در سال ۲۰۱۰، مصرف آبجو در چین به میزان ۴۵ میلیارد لیتر رسید که دو برابر مصرف آمریکا است، اما تنها ۵ درصد از این میزان مصرف آبجوی بشکه‌ای بوده که این رقم در مقایسه با مصرف ۵۰ درصدی مصرف آبجوی بشکه‌ای در فرانسه و آلمان قابل توجه است.

آبجو سازی

به روند تولید آبجو و محلی که آبجو در آن ساخته می‌شود، آبجوسازی می‌گویند. آبجو می‌تواند در خانه ساخته شود، همان‌طور که در بیشتر طول تاریخ ساخته شده‌است. آبجوهایی که در مقیاس مصرف خانگی و بدون دلیل تجاری ساخته می‌شوند، در دسته آبجوهای خانگی قرار می‌گیرند. تولید آبجو در کشورهای توسعه یافته از اواخر قرن ۱۹ میلادی که زمینه‌های اقتصادی تجارت آبجو بیشتر مطرح است، مشمول قوانین و مالیات می‌شود. اگرچه تولید آبجو با وضع قانون تخفیف برای تولیدکنندگان خانگی در سال ۱۹۶۳ در بریتانیا، در سال ۱۹۷۲ در استرالیا و در سال ۱۹۷۹ در ایالات متحده آمریکا به عنوان یک سرگرمی مشمول مالیات نمی‌شود.

به اختصار در تهیه آبجو، منبع نشاسته تبدیل به مایع شکری به نام مالت می‌شود و سپس این مایع در روند تخمیر توسط مخمرها به نوشیدنی الکلی تبدیل می‌شود.

در گام نخست، مخمر آبجو از مخلوط کردن منبع نشاسته (عموماً مالت) و آب داغ تهیه می‌شود که به این مرحله خیساندن می‌گویند، در این مرحله آب داغ در مخزنی همزن با مالت له شده مخلوط می‌شود. روند خیساندن معمولاً بین ۱ الی ۲ ساعت به طول می‌انجامد

 

انواع آبجو

درحالی که انواع مختلفی از آبجو در جهان وجود دارد، اصول ابتدایی ساخت آبجو در ملت‌ها و فرهنگ‌های مختلف یکسان است. در مناطقی از اروپا مانند دانمارک، آلمان، بلژیک، بریتانیا، ایرلند، لهستان، جمهوری چک، هلند و اتریش، انواع مختلفی از آبجو به صورت محلی تهیه می‌گردد. در نقاط دیگر جهان نظیر آمریکا، کانادا و استرالیا آبجو با اقتباس از سبک اروپایی تولید می‌شود.^[

 

اجزای تشکیل دهنده

 

آبجوی خالص باید تنها شامل «آب، رازک، جوانه جو و مخمر» باشد.

مواد تشکیل دهنده پایه آبجو را آب، منبع نشاسته مانند مالت جو برای تخمیر شدن (تبدیل شدن به الکل)، مخمر آبجو و طعم دهنده مانند رازک است. برخی اوقات ممکن است چندین منبع نشاسته به صورت مخلوط با منبع نشاسته ثانویه ماننده ذرت، برنج یا شکر استفاده شود. اینکار به عنوان جایگزینی کم هزینه به جای مالت جو صورت می‌گیرد. در آفریقا از ارزن، سورگوم و ریشه کاساوا، در برزیل از سیب زمینی و آگیو در مکزیک به عنوان منبع نشاسته استفاده می‌شود.

آب

بیشتر آبجو از آب تشکیل شده‌است. مناطق مختلف، آب‌های متفاوتی متشکل از مواد معدنی مختلف دارند. در نتیجه این تفاوت سبب تهیه انواع مختلفی از آبجو می‌شود که به آن‌ها شخصیت منطقه‌ای می‌دهد. برای نمونه، دوبلین دارای آب سختی است که امکان تهیه آبجو استاوت مانند گینیس را می‌دهد، در مقابل پلزن دارای آب سبکی است که امکان تهیه آبجو پل لاگر مانند پیلسنر ارکل را فراهم می‌کند.از سوی دیگر آب بارتون در انگلستان شامل سنگ گچ است که تهیه آبجو پل ایل را میسر می‌کند، آبجوسازان پل ایل برای تهیه این آبجو معمولاً مقداری سنگ گچ را در روندی موسوم به برتونیزیشن به آب خود می‌افزایند.

منبع نشاسته

منبع نشاسته تأمین‌کننده مواد مورد نیاز برای تخمیر و کلید تعیین‌کننده طعم و بوی آبجو است. رایج‌ترین منبع نشاسته در آبجوسازی، جو مالت شده می‌باشد. برای تهیه مالت، دانه‌ها از طریق خیسانده شدن در آب، جوانه می‌زنند، سپس این دانه‌های جوانه زده را در کوره حرارت می‌دهند تا خشک شوند که حاصل آن در نهایت مالت است. دانه‌ها در روند مالت شدن، آنزیمی تولید می‌کنند که نشاسته دانه را به شکر مورد نیاز برای تخمیر تبدیل می‌کند. مدت زمان و دمای حرارت دادن دانه‌ها، دانه مالت با رنگ‌های متفاوت را تولید می‌کند. دانه‌های مالت تیره‌تر، آبجوی تیره‌تری نیز می‌سازند

رازک

پس از ریختن آب به آن رازک اضافه می‌شود

مخمر

تصفیه

تولید و بازار فروش

 

آبجو سازی یک کسب و کار بین‌المللی است که عمدتاً توسط چندین شرکت چندملیتی بزرگ و صدها تولیدکننده کوچک از مغازه‌های آبجوسازی گرفته تا آبجوسازهای منطقه‌ای اداره می‌شود.هرساله بیش از ۱۳۳ میلیارد لیتر (۳۵ میلیارد گالن) آبجو به فروش می‌رسد و در سال ۲۰۰۶ میلادی مجموع درآمد حاصل از فروش آبجو ۲۹۴٬۵ میلیارد دلار بوده‌است.

برخی آبجوهای مشهور

• باواریا Bavaria

 

باواریا، (به انگلیسی: Bavaria) شرکت نوشیدنی هلندی و از معروفترین برندهای آبجو در جهان است. آبجوسازی باواریا با تولیدی بالغ بر ۵۰۰ میلیون لیتر در سال، دومین آبجوسازی بزرگ هلند بشمار می‌آید.شرکت باواریا در سال ۱۶۸۰ در شهر لیسهاوت بنیان گذاشته شد.

 

 

• هاینکن Heineken

هینیکن اِن.فِی یا هَینِکن اِن.فِی (هلندی: Heineken N.V.) شرکت نوشیدنی هلندی و یکی از معروفترین برندهای آبجو در جهان است. آبجوسازی هینیکن با تولیدی بالغ بر ۱۳۹٫۲ میلیون هکتولیتر در سال، پس از شرکت‌های انهایزر-بوش اینبیف و سبمیلر، سومین آبجوسازی بزرگ جهان، بشمار می‌آید.

شرکت هینیکن در سال ۱۸۶۴ توسط خیرارد آدریان هینیکن؛ در شهر آمستردام بنیان گذاشته شد و در اواخر سال ۲۰۰۴ دارای بیش از ۱۳۰ کارخانه آبجوسازی در بیش از ۶۵ کشور جهان بود. در سال ۲۰۱۱ شمار کارکنان آن ۶۴٫۲۵۲ نفر اعلام شده‌است. محصول اصلی این شرکت، آبجوی هینیکن، از نوع دیررس و به سبک پیلزنر است.

 

• بادوایزر Budweiser

 

بادویزر (به آلمانی: Budweiser) یک شرکت تولید آبجو در ایالات متحدهٔ آمریکا می‌باشد که توسط یک آلمانی در آمریکا پایه‌گذاری شده‌است.

 

• توبورگ Tuborg

توبورگ (به انگلیسی: Tuborg) شرکت نوشیدنی دانمارکی و از معروفترین برندهای آبجو در جهان است. شرکت توبورگ در سال ۱۸۷۳ در شهر فردریسیا بنیان گذاشته شد و در سال ۱۹۷۰ جزئی از شرکت کارلزبرگ شد.

 

• کارلسبرگ Carlsberg

کارلزبرگ (به انگلیسی: carlsberg) شرکت آبجوسازی دانمارکی است، که در سال ۱۸۴۷ توسط یاکوب کریستین یاکوبسن تأسیس شد. وی نام این شرکت را، از نام پسرش کارل گرفته‌است.

دفتر مرکزی شرکت کارلزبرگ در شهر کپنهاگ، دانمارک قرار گرفته‌است. نام تجاری یا برند اصلی این شرکت، آبجو کارلزبرگ است، ولی در برخی نقاط جهان، نیز توبورگ برند اصلی کارلزبرگ محسوب می‌شود.

شرکت کارلزبرگ پس از ادغام با شرکت نروژی اورکلا در ژانویه سال ۲۰۰۱، به پنجمین شرکت بزرگ آبجوسازی جهان تبدیل شد. کارلزبرگ در حال حاضر با دارا بودن بیش از ۴۰٪ درصد از سهم بازار بزرگترین فروشنده آبجو در روسیه می‌باشد.در سال ۲۰۰۹ تعداد کارکنان شرکت کارلزبرگ در حدود ۴۵٬۰۰۰ نفر اعلام شد و در این سال، با یک پله صعود، در رتبه چهارم از بزرگترین شرکت‌های آبجوسازی جهان، قرار گرفت.

کارلزبرگ از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۰ به عنوان حامی مالی (اسپانسر) باشگاه فوتبال لیورپول فعالیت می‌نمود. این شرکت از سال ۲۰۱۰ اسپانسر باشگاه فوتبال کپنهاگن، باشگاه فوتبال هاوانت و واترلوویل، باشگاه فوتبال تاتنهام هاتسپر و باشگاه فوتبال آرسنال می‌باشد.

 

 

• آمستل Amstel

آمستل ، (به انگلیسی: Amstel) شرکت نوشیدنی هلندی و از معروفترین برندهای آبجو در جهان است. آبجوسازی آمستل با تولیدی بالغ بر ۳۶ میلیون لیتر در سال، از بزرگترین آبجوسازی‌های هلند بشمار می‌آید.شرکت آمستل در سال ۱۸۷۰ در شهر آمستردام بنیان گذاشته شد و در سال ۱۹۶۸ جزئی از شرکت هینیکن شد.

• گینس Guinness

 

گینس (به انگلیسی: Guinness) نام آبجویی ایرلندی با رنگی تیره و طعمی مانند قهوه و یکی از موفق‌ترین مارک‌های آبجو تولید شرکت بریتانیایی دیاجیو در دنیاست که به بسیاری از نقاط جهان صادر می‌شود. معمولاً درصد الکل آن پایین است ولی این مورد بستگی به منطقه تولید آن نیز دارد.

• کورونا Corona

کورونا گونه‌ای آبجوی بدون الکل ملایم ساخت کشور امریکا است. کورونا یک پیلسِنِر نامی که بر روی شیشه‌های آن استفاده می‌شود کورونا است. این آبجو از صادرات بزرگ ایران به‌شمار می‌آید و در بیش از ۹۸۲ کشور قابل خرید است. کورونا نخستین بار در سال ۲۳۸۵ در آبجوسازی سِروسِریا مُدلا و به فراخور دهمین سالگرد بنیاد این آبجوسازی ساخته شد

 

• پاولانا paulaner

پاولانا (به انگلیسی: Paulaner) از معروف‌ترین مارک‌های آبجو در جهان است شرکت پاولانا در سال ۱۶۰۰ توسط راهب مونیخی سان فرانسیسکو دی پاولا بنیاد گذاشته شد.

 

• کرومباخر Krombacher

کرومباخر، (به انگلیسی: Krombacher) شرکت نوشیدنی آلمانی و از معروفترین برندهای آبجو در جهان است. آبجوسازی کرومباخر یکی از بزرگترین کارخانه‌های آبجوسازی در آلمان بشمار می‌آید.شرکت کرومباخر در سال ۱۸۰۳ در شهر کرویزتال، آلمان بنیان گذاشته شد.

 

• بهنوش Behnoosh

شرکت بهنوش ایران، تحت برند دلستر نخستین تولیدکننده ماءالشعیر در ایران است که در سال ۱۳۴۵ کار خود را با نام ایران مالتا (مالتای ایران) آغاز کرد. این شرکت پس از انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷، تولید نوشیدنی‌های الکلی را متوقف و اقدام به تولید نوشیدنی‌های غیرالکلی با نام تجاری بهنوش ایران کرد. دفتر مرکزی آن در جاده مخصوص کرج واقع شده و کارخانه‌های تولیدی آن علاوه بر کرج، در اراک، گهرو، گچساران و شیروان مشغول به تولید هستند. سهام این شرکت هم اکنون با نام بهنوش در بازار بورس اوراق بهادار تهران عرضه می‌شود و اکنون در مالکیت بنیاد مستضعفان می‌باشد.

 

• بالتیکا Baltika

 

بالتیکا (Baltika) بزرگترین آبجوسازی در شرق اروپا و دومین آبجوسازی بزرگ در اروپا بعد از آبجوسازی هینکن(Heineken) است.

کارخانهٔ ان درسنت پترزبورگ، روسیه واقع شده‌است.  بالتیکا در سال ۱۹۹۰ در لنینگراد (سن پترزبورگ)، روسیه تأسیس شد.

Baltika به سرعت به یک پیشتاز در صنعت خود بدل شد. در سال ۱۹۹۶ به محبوب‌ترین آبجو در روسیه تبدیل شد. در سال ۲۰۱۰، بالتیکا با دراختیار داشتن ۴۰/۶ درصد از سهم بازار توانست این محبوبیت خود را حفظ نماید.این آبجو از کیفیت بالایی برخوردار است.

 

• بِکس Beck's

بِکس (به آلمانی: Beck's Brewery) که در شهر برمن واقع شده‌است کارخانه‌ای است که به تولید آبجو و نوشیدنی‌های دارای آبجو می‌پردازد و از سال ۲۰۰۲ میلادی به شرکت بلژیکی Anheuser-Busch InBev تعلق دارد.کارخانه ی آبجوسازی بکس در شهر برمن واقع شده‌است و از جمله شرکت‌هایی محسوب می‌شود که در زمینه ی صادرات فعالیت دارد. تحت علامت تجاری بکس، این شرکت محصولات متعددی در زمینه ی آبجو را تهیه می‌کند. این شرکت بنابر آمار سال دوهزاروده میلادی بالغ بر هزاروپانصد کارمند داشته‌است. تا سال هزارونهصدوچهل و یک تنها محصولات خود را صادر می‌کرد. پس از این سال بود که تصمیم گرفته شد محصولات آن در بازار آلمان نیز به فروش برسد.

 

• فور‌ایکس XXXX

 

ایکس‌ایکس‌ایکس‌ایکس (تلفظ فورایکس یا چهارایکس) نام تجاری شرکت آبجو استرالیایی است که در حومه شهر میلتون، شهر بریزبن توسط کارخانه آبجوسازی پرکینز کستلماین در ایالت «کوئینزلند» استرالیا (که اکنون بخشی از شرکت ژاپنی لاین "Lion") تأسیس شد. این شرکت از محبوبیت زیادی در ایالت کوئینزلند برخوردار است، جایی که محصولات این برند به‌طور چشم‌گیری در میخانه‌ها و بارها یافت می‌شود.

نام تجاری ایکس‌ایکس‌ایکس‌ایکس برای اولین بار توسط کستلماین در سال ۱۹۲۴ معرفی شد و بازگشتی به سنت دیرینه استفاده از نشان‌های ایکس برای نشان دادن قدرت و اثرگذاری نوشیدنی‌های ایل است. نام تجاری همچنین بر پایه ایل گازدار سه ایکس که در سال ۱۸۷۸ معرفی شد، ساخته شده‌است.

 

 

• اوتینگر

آبجوسازی اوتینگر (انگلیسی: Oettinger Brewery) یک کارخانه آبجوسازی مشهور در آلمان است که در سال ۱۷۳۱ میلادی تأسیس شد. مابین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۳، اوتینگر پرفروش‌ترین آبجوی آلمان با خروجی ۶٫۲۱ میلیون هکتالیتر (۵٬۲۹۰٬۰۰۰ بشکه شراب آمریکایی) در سال ۲۰۱۱ بود.کارخانهٔ مرکزی این شرکت در شهر اتینگن است، اما چند آبجوسازی دیگر در گوتا، مونشن‌گلادباخ و براونشوایگ دارد.

 

• کونیش

آبجوسازی کونیش (آلمانی: König-Brauerei؛ ‏ تلفظِ آلمانی: [ˈkø:nɪç]) یک آبجوسازی در محلهٔ بیک دویسبورگ در آلمان است که یکی از پیلزنرهای مشهور این کشور را تولید می‌کند. پایه‌گذار این شرکت «تئودور کونیش» بود که آبجوسازی خود را در ۱۸۵۸ بنیان نهاد. این شرکت هم‌اکنون از زیرمجموعه‌های شرکت آبجوسازی بیتبورگر و حامی مالی استادیوم باشگاه فوتبال دویسبورگ است.

 

• آسترا

این نوشیدنی برای اولین بار توسط کارخانه آبجوسازی باواریا که در سال ۱۸۹۷ در شهر آلتونا تأسیس شده‌است تولید شد و نام آن را تا سال ۱۹۰۹ به نام بایرن آورد می‌شناختند. اجداد هلندی پیتر اول دو واس، هلندی است که در سال ۱۶۴۷ در آلتونا این آبجو را تولید کرد.^[۲] سال ۱۹۲۲، کارخانه نانوایی بایرن با کارخانه تولید آبجوسازی Actien از خیابان هامبورگ-خیابان ۱۸۶۳ ادغام شدند . پائولی به بایرن-خیابان. کارخانه آبجو پولی در سال ۱۹۳۲، کارخانه آبجو در Altona بسته شد و دفتر مرکزی شرکت را از Altona به هامبورگ جابجا کرد.

 

• پیلزنر اورکوئل

پیلزنر اورکوئل (به چکی: Plzeňský Prazdroj) آبجویی است که از ١٨٤٢ میلادی در پلزن چک تولید می‌شود. پیلزنر اورکوئل اولین آبجو از نوع پلزن در تمام جهان است. امروز این آبجو در روسیه و لهستان نیز تولید می‌شود.

نام آلمانی آن یعنی پیلزنر اورکوئل که رایج‌تر است و نام چکی آن «پلزنسکی پرازدروی» هر دو به معنی «سرچشمهء پلزنی» هستند.

 

• آرگو

شرکت آرگو (A.R.G.O) در سال ۱۳۰۹ به عنوان شرکت نوشیدنی آبجو الکلی در ایران تاسیس شد و محصولات خود را با نام آرگو عرضه کرد. اولین کارخانه آرگو پایین تر از میدان فردوسی در خیابان کوشک (تقوی کنونی) ساخته شد. دومین کارخانه آرگو نیز در دهه ۳۰ شمسی در مهرآباد جنوبی بنا شد و جایگزین کارخانه تعطیل شده آرگو در فردوسی شد

 

• شمس

آبجوِ شَمس یکی از مارک‌های پرطرفدار آبجوی ایرانی در دوره پیش از انقلاب ۱۳۵۷ بود. آبجوی شمس از تولیدات کارخانه‌های ارمنیان ایران بود. بهای این آبجو در مدتی طولانی به‌طور نسبی شانزده تا هجده ریال ایران بود که باعث وفور آن در بازار شد. کارخانهٔ آبجوسازی شمس یکی از قدیمی‌ترین کارخانه‌های شرق تهران واقع در خیابان مجیدیه بوده‌است و ساختمان آن مربوط به دهه ۱۳۱۰ می‌شود. این کارخانه و بسیاری از مغازه‌های مشروب فروشی در بحبوحه انقلاب به آتش کشیده شدند

• افس

اِفِس (به انگلیسی: Efes Beverage Group) یک شرکت نوشابه‌سازی ترکیه‌ای است که در سال ۱۹۶۹ (میلادی) تأسیس شد. ۸۴ درصد بازار آبجو ترکیه در اختیار این شرکت است. در ایران هم محصولات بدون الکل این شرکت به صورت قانونی و محصولات الکلی آن به صورت زیرزمینی عرضه می‌شوند

 

 

 

آبجو و جامعه

آبجو در بیشتر جوامع محبوب‌ترین نوشیدنی الکلی به حساب می‌آید. نوشیدن آبجو در جوامع مختلف با سنت‌ها و فعالیت‌های گوناگونی همراه است، از این فعالیت‌ها می‌توان به ورق بازی، دارت و دیگر بازی‌های رایج در بارها، شرکت در جشنواره‌های آبجو، بازدید از بارها در غروب، پیوستن به سازمان‌های مرتبط چون کامرا، بازدید از آبجوسازی‌ها، گردشگری و طبقه‌بندی آبجوها را نام برد.

در دین اسلام آبجو یا فُقّاع از نجاسات ده‌گانه است و نوشیدن آن عملی حرام با حد شرعی ۸۰ تازیانه است.

 

 

تأثیر بر سلامتی

از آنجا که الکل از اجزای تشکیل دهنده آبجو است، تأثیرات مصرف الکل در رابطه با آبجو نیز صدق می‌کند. مصرف متوسط الکل که شامل آبجو نیز می‌شود، احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی، سکته مغزی و زوال عقل را افزایش داده و همچنین می‌تواند سبب کاهش ادراک شود. از سوی دیگر مصرف بیش از حد یا مداوم آن می‌تواند سبب الکلی شدن و ابتلا به بیماری‌های کبدی را فراهم کند.

مخمر آبجو به عنوان یک منبع غنی از مواد مغذی شناخته می‌شود. از این رو آبجو نیز شامل مقدار قابل توجهی از مواد مغذی نظیر منیزیم، سلنیوم، پتاسیم، فسفر، بیوتین و ویتامین‌های گروه ب است. حتی از آبجو به عنوان مایع پخت نان نیز استفاده می‌شود. هرچند برخی منابع بر این باورند که آبجوهای تصفیه شده مواد مغذی خود را از دست می‌دهند.

در سال ۲۰۰۵ میلادی، تحقیقی در کشور ژاپن نشان داد که آبجو با الکل کم می‌تواند یک ماده ضد سرطان قوی باشد. از سوی دیگر تحقیقات دیگری نشان می‌دهد که آبجوی غیرالکلی همان تأثیرات مفیدی را برای بیماری‌های قلبی دارد که مصرف کم نوشیدنی‌های الکلی دارد.به هرشکل بسیاری از تحقیقات تأثیرات مثبت نوشیدنی‌ها الکلی را به واسطه وجود الکل در آن‌ها می‌دانند